Liefde
‘Je voelt je zo gelukkig als je ongelukkigste kind’. Deze uitspraak heb ik ooit een keer gehoord en altijd onthouden. En het klopt echt. Als één van de kinderen ziek is of niet lekker in z’n vel zit, dan voel ik de hele tijd een soort knoop in m’n maag. De onvoorwaardelijke liefde voor je kind is geweldig, maar het maakt je zo kwetsbaar. Wat dat betreft is het maar goed dat je niet alles van tevoren weet.
Zo had ik vooraf ook geen idee hoe het voelt om ‘mem te wêzen’. Voor mijn allereerste opdracht als ZZP’er moest ik dat in een column beschrijven voor het tijdschrift heit&mem. ,,Mem wurde, dat hie ik net graach misse wold. It momint dat ik ús dochter foar it earst seach, har op myn búk fielde, dat ferjit ik noait wer. It wie mei stip it moaiste barren yn myn libben’’, zo schreef ik in Afûk-Frysk, want ja ik wilde de opdracht graag binnenhalen.
Dy moaie grutte eagen dy’t my sa helder oanseagen, dat sêfte swarte hier, dy lytse hantsjes, mei noch lytsere neiltsjes. Oeren koe ik nei har sjen. Wat is se moai, tocht ik de hiele tiid. Letter op de foto’s seach ik pas dat se yn it begjin wat ferfrommele wie, mar dat is my doe noait opfallen. Ik wie opslach fereale.
Krekt twa jier letter mocht ik it noch in kear meimeitsje, doe’t ús jongste dochter berne waard. Dy kear seach ik sa út nei it momint dat ik har foar it earst tsjin my oan hâlde mocht. Want ik wist noch goed hoe moai at dat wie. Hiel efkes ha ’k tocht: kin ik fan de twadde wol likefolle hâlde as fan de earste? Fanôf it begjin wie dat dúdlik. De twadde kear wie it wer krekt sa bysûnder as by de earste.
‘Doe 't se der ienkear út wiene’, had ik misschien nog toe moeten voegen, maar dat heb ik maar niet gedaan. Met de column over ‘mem wêze’ begon mijn leven als zelfstandig tekstschrijver en ook daarvoor gold: ik had geen idee wat mij te wachten stond, ‘mar ik hie it net graach misse wold’. Op 29 februari (de verjaardag van mijn mem) is het precies acht jaar geleden dat ik als zelfstandig ondernemer begon. Nu is het vanaf deze schrikkeldag weer tijd voor een nieuwe fase, net zoals er ook voor onze kinderen die nu tieners zijn een nieuwe fase volgt.
Bijzonder vind ik het dat ik mag afsluiten met een krant die op Valentijnsdag verschijnt waarbij het thema Liefde centraal staat. Al blijken de mensen in Noordoost-Friesland hier veel te nuchter voor te zijn. Na een belrondje blijkt dat er geen één stel gaat trouwen op de dag van de liefde. Alleen Margrietha en Remco zetten op deze dag hun geregistreerd partnerschap om in een huwelijk. En dat levert weer een bijzonder verhaal op in deze krant.
En zo hoop ik dat deze bijzondere verhalen ook de komende jaren een mooi plekje krijgen in de Westereender. Want ook al zijn mensen in deze regio nuchter, aan de vele positieve reacties die wij krijgen op de leukste krant van Noordoost-Friesland merken we dat de liefde van twee kanten komt. Ik hoop dan ook dat lezers massaal reageren op de Valentijnsactie in deze krant.
Soms moet je gewoon een keuze maken in je leven zodat je achteraf niet denkt ‘had ik maar…’. Integendeel, het is toch veel mooier dat je kunt zeggen: ‘Ik hie it net graach misse wold’.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender februari 2024
Zo had ik vooraf ook geen idee hoe het voelt om ‘mem te wêzen’. Voor mijn allereerste opdracht als ZZP’er moest ik dat in een column beschrijven voor het tijdschrift heit&mem. ,,Mem wurde, dat hie ik net graach misse wold. It momint dat ik ús dochter foar it earst seach, har op myn búk fielde, dat ferjit ik noait wer. It wie mei stip it moaiste barren yn myn libben’’, zo schreef ik in Afûk-Frysk, want ja ik wilde de opdracht graag binnenhalen.
Dy moaie grutte eagen dy’t my sa helder oanseagen, dat sêfte swarte hier, dy lytse hantsjes, mei noch lytsere neiltsjes. Oeren koe ik nei har sjen. Wat is se moai, tocht ik de hiele tiid. Letter op de foto’s seach ik pas dat se yn it begjin wat ferfrommele wie, mar dat is my doe noait opfallen. Ik wie opslach fereale.
Krekt twa jier letter mocht ik it noch in kear meimeitsje, doe’t ús jongste dochter berne waard. Dy kear seach ik sa út nei it momint dat ik har foar it earst tsjin my oan hâlde mocht. Want ik wist noch goed hoe moai at dat wie. Hiel efkes ha ’k tocht: kin ik fan de twadde wol likefolle hâlde as fan de earste? Fanôf it begjin wie dat dúdlik. De twadde kear wie it wer krekt sa bysûnder as by de earste.
‘Doe 't se der ienkear út wiene’, had ik misschien nog toe moeten voegen, maar dat heb ik maar niet gedaan. Met de column over ‘mem wêze’ begon mijn leven als zelfstandig tekstschrijver en ook daarvoor gold: ik had geen idee wat mij te wachten stond, ‘mar ik hie it net graach misse wold’. Op 29 februari (de verjaardag van mijn mem) is het precies acht jaar geleden dat ik als zelfstandig ondernemer begon. Nu is het vanaf deze schrikkeldag weer tijd voor een nieuwe fase, net zoals er ook voor onze kinderen die nu tieners zijn een nieuwe fase volgt.
Bijzonder vind ik het dat ik mag afsluiten met een krant die op Valentijnsdag verschijnt waarbij het thema Liefde centraal staat. Al blijken de mensen in Noordoost-Friesland hier veel te nuchter voor te zijn. Na een belrondje blijkt dat er geen één stel gaat trouwen op de dag van de liefde. Alleen Margrietha en Remco zetten op deze dag hun geregistreerd partnerschap om in een huwelijk. En dat levert weer een bijzonder verhaal op in deze krant.
En zo hoop ik dat deze bijzondere verhalen ook de komende jaren een mooi plekje krijgen in de Westereender. Want ook al zijn mensen in deze regio nuchter, aan de vele positieve reacties die wij krijgen op de leukste krant van Noordoost-Friesland merken we dat de liefde van twee kanten komt. Ik hoop dan ook dat lezers massaal reageren op de Valentijnsactie in deze krant.
Soms moet je gewoon een keuze maken in je leven zodat je achteraf niet denkt ‘had ik maar…’. Integendeel, het is toch veel mooier dat je kunt zeggen: ‘Ik hie it net graach misse wold’.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender februari 2024
14 februari 2024