Begrip
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik een kinderboek heb gepresenteerd over de Tweede Wereldoorlog in Noordoost-Friesland. Mijn doel was om de oorlog dichter bij de kinderen te brengen, zodat we nooit vergeten wat voor verschrikkelijke dingen er zijn gebeurd.
Toen ik het boek schreef wist ik niet dat de oorlog nu, een jaar later, dichterbij zou zijn dan ooit. In Oekraïne wordt er heftig gevochten, er worden op allerlei plekken bommen gegooid, overal zijn explosies en er worden onschuldige mensen vermoord. Het is morgen alweer zeven weken geleden dat Rusland deze oorlog begon.
In het begin kon je de televisie niet aanzetten zonder dat er beelden van de oorlog voorbij kwamen. ,,It giet no net mear altyd oer de oarloch yn it jeugdjournaal’’, merkte onze dochter laatst op. Ze leek opgelucht. Maar dat betekent niet dat de oorlog voorbij is, zei ik tegen haar. Toch begrijp ik haar wel, want ik kijk zelf liever ook niet te vaak naar de beelden waar te zien is dat alles in een land kapot wordt gemaakt.
Eerlijk gezegd sloot ik me tot nu toe zoveel mogelijk af voor de oorlog in Oekraïne. Uiteraard wilden we er voor onze krant wel op een zo goed mogelijk manier aandacht aan besteden. Omdat we een lokale krant zijn, waren we op zoek naar verhalen dichtbij huis. Verhalen van mensen uit onze buurt die op wat voor manier dan ook hulp bieden aan de mensen uit Oekraïne.
Zo schreef Nynke van der Zee een verhaal over twee Wâldpiken die naar Oekraïne reisden met hulpgoederen. ‘No wit ik hoe’t oarloch der útsjocht’, zeiden Okko-Jan en Eelco. Zelf mocht ik mensen uit Oekraïne interviewen die naar Nederland zijn gevlucht. Zij verblijven in een Bed & Breakfast in Ee. Ook deze mensen weten hoe oorlog eruit ziet en ze vertelden mij hun aangrijpende verhaal.
Ik heb vele verhalen over de Tweede Wereldoorlog geschreven, beelden van de oorlog op televisie gezien en ik probeerde me weleens een voorstelling te maken hoe erg het moet zijn, maar na dit interview besef ik het pas echt. Door deze mensen in de ogen te kijken voelde ik de pijn. Het greep me meer aan dan ik had verwacht.
Misschien temeer omdat de vrouw die ik interviewde ongeveer even oud is als mij, ze heeft een dochter van dezelfde leeftijd als onze dochter en ze hadden net een nieuw huis. Ze hadden allebei een goede baan en leefden in een land niet zo ver hier vandaan. Ook zij hadden nooit verwacht dat ze zouden moeten vluchten. Ze was bescheiden, vertelde dat ze zich bezwaard voelde dat iedereen zoveel voor hun deed, maar tegelijkertijd waren ze ook zo dankbaar.
Juist omdat ik me zo goed met haar kon identificeren vond ik het zo erg voor deze mensen. Een paar dagen later had ik voor deze zelfde krant een gesprek met mensen die gevlucht zijn uit Syrië. In dit land woedt al meer dan tien jaar oorlog. Over deze oorlog zien we nooit meer beelden op tv. Ik denk dat onze kinderen niet eens weten dat daar oorlog is.
Maakt dat het minder erg voor die vluchtelingen? Nee! We zijn allemaal mensen die het liefst in ons eigen land willen wonen en als dat niet kan vanwege de veiligheid hopen we dat anderen ons willen helpen. Dat betekent niet dat we allemaal vluchtelingen in huis moeten opvangen, maar wat wij wél kunnen doen is deze mensen het gevoel geven dat ze hier welkom zijn. Gewoon door te groeten. Of door ‘welkom’ te zeggen in plaats van hen na te staren, zoals Adrie uit Ee het zo mooi verwoordde.
Zij maakt het leven van de vluchtelingen momenteel van dichtbij mee en merkt dat iedereen er op een andere manier mee omgaat. Negatieve reacties komen vaak voort uit onbegrip, onwetendheid. ,,Daarom willen wij graag één keer ons verhaal vertellen, samen met de mensen uit Oekraïne die wij opvangen. Om meer begrip te kweken. Want als mensen het verhaal achter deze vluchtelingen kennen, weet ik zeker dat ze met andere ogen naar hen kijken.’’
Dat geldt voor mij in ieder geval wel. Nog steeds zie ik de tranen in hun ogen voor me. Het gemis van hun familie, de angst, de onzekerheid, maar ook de dankbaarheid en de liefde. Liefde tussen twee families uit verschillende landen die elkaar tot voor kort niet kenden. En dat geeft me hoop. Want hoe verschrikkelijk oorlogen ook zijn, één ding weet ik zeker, liefde overwint altijd alles.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender, april 2022
Toen ik het boek schreef wist ik niet dat de oorlog nu, een jaar later, dichterbij zou zijn dan ooit. In Oekraïne wordt er heftig gevochten, er worden op allerlei plekken bommen gegooid, overal zijn explosies en er worden onschuldige mensen vermoord. Het is morgen alweer zeven weken geleden dat Rusland deze oorlog begon.
In het begin kon je de televisie niet aanzetten zonder dat er beelden van de oorlog voorbij kwamen. ,,It giet no net mear altyd oer de oarloch yn it jeugdjournaal’’, merkte onze dochter laatst op. Ze leek opgelucht. Maar dat betekent niet dat de oorlog voorbij is, zei ik tegen haar. Toch begrijp ik haar wel, want ik kijk zelf liever ook niet te vaak naar de beelden waar te zien is dat alles in een land kapot wordt gemaakt.
Eerlijk gezegd sloot ik me tot nu toe zoveel mogelijk af voor de oorlog in Oekraïne. Uiteraard wilden we er voor onze krant wel op een zo goed mogelijk manier aandacht aan besteden. Omdat we een lokale krant zijn, waren we op zoek naar verhalen dichtbij huis. Verhalen van mensen uit onze buurt die op wat voor manier dan ook hulp bieden aan de mensen uit Oekraïne.
Zo schreef Nynke van der Zee een verhaal over twee Wâldpiken die naar Oekraïne reisden met hulpgoederen. ‘No wit ik hoe’t oarloch der útsjocht’, zeiden Okko-Jan en Eelco. Zelf mocht ik mensen uit Oekraïne interviewen die naar Nederland zijn gevlucht. Zij verblijven in een Bed & Breakfast in Ee. Ook deze mensen weten hoe oorlog eruit ziet en ze vertelden mij hun aangrijpende verhaal.
Ik heb vele verhalen over de Tweede Wereldoorlog geschreven, beelden van de oorlog op televisie gezien en ik probeerde me weleens een voorstelling te maken hoe erg het moet zijn, maar na dit interview besef ik het pas echt. Door deze mensen in de ogen te kijken voelde ik de pijn. Het greep me meer aan dan ik had verwacht.
Misschien temeer omdat de vrouw die ik interviewde ongeveer even oud is als mij, ze heeft een dochter van dezelfde leeftijd als onze dochter en ze hadden net een nieuw huis. Ze hadden allebei een goede baan en leefden in een land niet zo ver hier vandaan. Ook zij hadden nooit verwacht dat ze zouden moeten vluchten. Ze was bescheiden, vertelde dat ze zich bezwaard voelde dat iedereen zoveel voor hun deed, maar tegelijkertijd waren ze ook zo dankbaar.
Juist omdat ik me zo goed met haar kon identificeren vond ik het zo erg voor deze mensen. Een paar dagen later had ik voor deze zelfde krant een gesprek met mensen die gevlucht zijn uit Syrië. In dit land woedt al meer dan tien jaar oorlog. Over deze oorlog zien we nooit meer beelden op tv. Ik denk dat onze kinderen niet eens weten dat daar oorlog is.
Maakt dat het minder erg voor die vluchtelingen? Nee! We zijn allemaal mensen die het liefst in ons eigen land willen wonen en als dat niet kan vanwege de veiligheid hopen we dat anderen ons willen helpen. Dat betekent niet dat we allemaal vluchtelingen in huis moeten opvangen, maar wat wij wél kunnen doen is deze mensen het gevoel geven dat ze hier welkom zijn. Gewoon door te groeten. Of door ‘welkom’ te zeggen in plaats van hen na te staren, zoals Adrie uit Ee het zo mooi verwoordde.
Zij maakt het leven van de vluchtelingen momenteel van dichtbij mee en merkt dat iedereen er op een andere manier mee omgaat. Negatieve reacties komen vaak voort uit onbegrip, onwetendheid. ,,Daarom willen wij graag één keer ons verhaal vertellen, samen met de mensen uit Oekraïne die wij opvangen. Om meer begrip te kweken. Want als mensen het verhaal achter deze vluchtelingen kennen, weet ik zeker dat ze met andere ogen naar hen kijken.’’
Dat geldt voor mij in ieder geval wel. Nog steeds zie ik de tranen in hun ogen voor me. Het gemis van hun familie, de angst, de onzekerheid, maar ook de dankbaarheid en de liefde. Liefde tussen twee families uit verschillende landen die elkaar tot voor kort niet kenden. En dat geeft me hoop. Want hoe verschrikkelijk oorlogen ook zijn, één ding weet ik zeker, liefde overwint altijd alles.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender, april 2022
13 april 2022