Gele M

Voordat we kinderen kregen wisten we precies hoe we ze ‘later’ zouden opvoeden. Als ik één ding heb geleerd, nu ik tien jaar mem ben, is dat theorie en praktijk niet helemaal met elkaar overeenkomen. Of zeg maar gerust, helemaal niet.

Neem nou als voorbeeld de McDonald’s. Het was onze bedoeling om een bezoek aan deze fastfoodketen zo lang mogelijk uit te stellen zodat het voor de kinderen speciaal zou blijven. In de praktijk blijkt echter dat deze restaurants dé oplossing zijn voor kinderen (of eigenlijk voor de ouders), vooral als je onderweg bent op vakantie. In het begin gebruikten we nog als codewoord ‘Gele M’, maar die werd door onze meiden al snel geassocieerd met ‘patat’ en ‘Happy Meal’. Nog altijd noemen onze kinderen de McDonald’s de ‘Gele M’.

Toen we hoorden dat er een Gele M in Dokkum zou komen, ging er gejuich op bij ons thuis. En dan heb ik het niet alleen over de kinderen. Want nog ver voor de geboorte van onze kinderen waren wij allebei al ‘gek op Mac’. Voor mij is dat niet altijd zo geweest, want zoals ik in de vorige Westereender al meldde, heb ik een jeugdtrauma gehad van de McDonald’s.

Ik denk dat ik een jaar of tien was toen we tijdens onze vakantie in Frankrijk een bezoek brachten aan de McDonald’s. Een heel feest, want in die tijd gingen we bijna nooit ‘uit eten’. Net als mijn twee grote zussen nam ik een Happy Meal. Als verrassing kregen we er een emmertje en schepje bij. Na de hamburger en friet speelden we in de draaimolen en daarna reden we in de warme auto weer terug naar de camping.

Ik zat in het midden met mijn twee zussen naast me. Mijn emmertje had ik op schoot. Dat was maar goed ook, want van die hamburger in combinatie met de draaimolen en de warmte werd ik ontzettend misselijk. Ik zal de details verder besparen, maar het emmertje kwam in elk geval goed van pas. Vanaf dat moment wilde ik nooit meer naar de McDonald’s. Sterker nog, ik werd al misselijk van de geur als ik één stap over de drempel zette.

Dit veranderde pas nadat ik mijn man leerde kennen die als bijbaantje – hoe is het mogelijk – bij de McDonald’s in Leeuwarden werkte. Het was in de tijd dat de McKroket werd geïntroduceerd en tijdens de Hollandse weken kreeg je er gratis hot chocolate bij. Op school had ik net geleerd dat je een trauma moet herbeleven om er vanaf te komen. Dus stapte ik na ruim tien jaar voor het eerst weer eens een McDonald’s binnen. Het werkte. Nu kun je mij midden in de nacht wakker maken voor een McKroket en zelfs een hamburger sla ik niet af.

Ook onze kinderen worden nog steeds blij van een Happy Meal. Tot nu toe konden we altijd nog wel een goede reden verzinnen om een bezoek aan de Gele M te brengen. Als we op vakantie gingen bijvoorbeeld, of als we iets te vieren hadden of omdat we in een lockdown zaten. We maakten er dan echt een uitje van. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan nu we in Dokkum een McDonald’s op fietsafstand hebben. Voor de goede opvoeding hoeven we het niet meer te laten, want het zo lang mogelijk uitstellen van een bezoek aan de fastfoodketen met onze kinderen is toch al mislukt. Ondanks dat wij hier als enige plek op de kaart van Nederland nog geen Gele M in de buurt hadden. Het is deze regio dus wél gelukt om de McDonald’s zo lang mogelijk te weren.

Nu deze vestiging in Dokkum er toch is kunnen we er het beste maar de positieve kant van inzien: voor een bijbaantje hoeven onze kinderen later niet ver te zoeken, voor het toerisme is het restaurant een aanvulling en - wat misschien nog wel het mooiste is - we wonen nu dichterbij de McKroket dan ooit!

Klasina van der Werf

Bron: De Westereender, december 2021

 

15 december 2021