Oud

Soms voel ik me best wel oud. Vooral als ik onze kinderen over ‘vroeger’ vertel. Of als ik door hun word terechtgewezen als ik hippe woorden gebruik, zoals chillen of Insta. ‘Mehém’, zegt onze oudste dochter dan met een diepe zucht. Op mijn leeftijd zeg je volgens haar gewoon ontspannen of Instagram.

Ik houd mezelf liever voor dat ik niet oud ben, maar dat ik aardig wat levenservaring heb opgedaan. Dat bleek ook tijdens een gastles die ik vorige week mocht geven op de Burgerschool in Dokkum. Tientallen paar ogen keken me aan toen ik daar voor de klas stond om te vertellen over mijn werk als journalist.

Tegelijkertijd besefte ik dat deze kinderen mij waarschijnlijk net zoveel kunnen leren als ik hen. Ik ken de journalistieke regels, de kneepjes van het vak en ik heb veel ervaring met interviewen en schrijven, maar de ontwikkelingen in de nieuwe media gaan zo snel, dat is bijna niet bij te houden. Ik ben dan ook blij dat De Westereender nog altijd gewaardeerd wordt als papieren krant.

Want wat is er nou mooier dan dat je je verhaal terug ziet op papier? Als ‘challenge’ (ook zo’n woord dat ik eigenlijk niet mag gebruiken) mogen de kinderen van groep 8 van de Burgerschool allemaal een verhaal maken. De mooiste wordt gepubliceerd in deze krant. Aan de reacties te merken vonden ze dat wel bijzonder. Ik weet zeker dat de winnaar het verhaal straks zal uitknippen en bewaren, voor later.

En dat is meteen een belangrijk verschil met verhalen in een papieren krant en op Internet. Voor de rest denk ik dat het vertellen van verhalen over lokale helden -in wat voor vorm dan ook - populair is en blijft. De kinderen vonden het interessant om te weten welke beroemdheden ik had geïnterviewd, hoe oud ik was toen ik begon en wat voor kleren een journalist moet dragen…

Ook was er een leerling die de vraag stelde: hoeveel verdient u? Ik kan me voorstellen dat het voor de jeugd een argument kan zijn om wel of niet voor een bepaald beroep te kiezen. Dan kan ik ze meteen uit de droom helpen. De eerste opmerking die ik te horen kreeg tijdens de opleiding Journalistiek was: je zit hier niet om rijk te worden.

En dat was ook nog in een tijd dat journalisten nog ‘gewoon’ een vaste baan hadden, met vakantiegeld, pensioenregeling en zelfs een dertiende maand. Ik vertelde de kinderen dan ook dat ik zes jaar geleden noodgedwongen zzp’er ben geworden en dat dit voor- en nadelen heeft. Ik word niet meer per maand, maar per krant of per artikel betaald.

Daar tegenover staat dat ik nu veel meer vrijheid heb omdat ik eigen baas ben. Toch ben ik blij dat ik ooit op een redactie ben begonnen met ervaren mensen om me heen. Van die ‘oude rotten’ die me het vak hebben geleerd. Veel jongeren die meteen na hun studie zzp’er worden missen dat nu. Daarom vond ik het leuk dat ik deze kinderen alvast wat tips mocht geven, onder ander over hoe ik ooit begon met schrijven toen ik zo oud was als zij.

Mijn belangrijkste tip: gewoon domweg beginnen met schrijven met het idee dat je de tekst later wel weer kunt veranderen. In de praktijk blijkt vaak dat je eerste tekst de beste is. Ik heb er maar niet bij verteld dat ik toen mijn verhaaltjes op de typemachine maakte. En dat er dan een belletje rinkelde als je het einde van de regel had bereikt. Want als je dát hebt meegemaakt, dan ben je echt wel heel oud.

Klasina van der Werf

Bron: De Westereender, februari 2022
 

9 februari 2022