Stop de tijd!
,,Gean mar fêst nei binnen, ik kom der sa oan’’, zegt Bert terwijl hij met Amsterdammers staat te praten die belangstelling hebben voor de woningen die straks op deze plek worden gebouwd. De plek waar ik vroeger naar school ging. De ‘legere skoalle’, zoals wij het toen nog noemden.
Nietsvermoedend stap ik naar binnen in het gebouw aan de Wyger Martensstrjitte in Damwâld. Ik zie dezelfde tegels op de vloer, wit met zwarte spikkels. Alle klaslokalen zien er nog hetzelfde uit en ook de bruine klapdeuren zitten er nog in. Het is een gebouw vol herinneringen die meteen weer naar boven komen. Hier zette ik als kleuter mijn eerste stappen richting ‘de grote wereld’. Ik zie nog voor me hoe ik mijn moeders hand moest loslaten, letterlijk. Doodeng vond ik dat.
Daar was de bouwhoek, waar ik als kleuter nog met Kees heb gespeeld toen hij zijn arm in de mitella had. Ik vond dat wel interessant en vroeg mijn moeder of ik dat ook mocht. ’s Middags kwam ik ook met een mitella op school. De juf vond dat wel grappig en zei dat ik samen met hem in de bouwhoek mocht spelen. Samen bouwen met één hand, dan kom je toch een heel eind. Maar goed dat je als kind nog niet weet wat je allemaal te wachten staat. Kees is maar achttien jaar oud geworden.
Dropsjesdag
Linksom de hoek zie ik het gymlokaal, waar we ‘roodkapje en de wolf’ speelden. De wolf moest dan zo’n staart om en achter roodkapje aanrennen. Hartstikke spannend. Ik weet nog dat mijn zus door dat spel bang was voor wolven. Mijn moeder moest elke avond controleren of er geen wolf in haar zolderkamer was. Op een avond zei ze: ‘Ik hear him snuven’. Door de bruine klapdeuren rechts was het lokaal van de eerste klas. Daar hadden wij juf Nicolai, mijn lievelingsjuf die me leerde lezen en schrijven. Op woensdag haalde ze altijd dropjes van de markt in Dokkum en die deelde ze op donderdag uit. Daarmee bombardeerde ze donderdag tot dropjesdag.
Rechtdoor in het midden kwamen we in de tweede klas, waar we bij juf Koudenburg met crea-uur leerden weven, echt op de ouderwetse manier. Daarnaast was het lokaal van meester Hofstra die altijd keihard ‘ho’ riep als we hulpje waren en koffie moesten inschenken. Je wist dat dat moment zou komen en elke keer trapte je er weer in. Inmiddels is Bert ook in de school. We zaten bij elkaar in de klas en verbazen ons erover dat het gebouw er na ruim dertig jaar nog precies hetzelfde uitziet. ,,Dit wie de gemeenschapsrûmte’’, zeggen we tegelijk en lachen om de naam die we beide niet vergeten zijn. In mijn herinnering was dit een hele grote zaal, waar we onder andere school-tv keken met Dieuwertje Blok, maar nu ik hier loop is het eigenlijk maar klein.
Grappenmaker
In zijn herinnering was Bert ‘in etterke’, maar ik zag hem meer als de grappenmaker van de klas. Zo’n gangmaker die elke groep wel heeft. Zo weet ik nog dat hij bij een invaljuf die ons niet kende de bril van onze klasgenoot Henk Jan op het puntje van zijn neus deed. En steeds maar de vinger opsteken en heel serieus antwoord geven op de vragen, terwijl de hele klas in een deuk lag. Leraren imiteren kon hij ook als de beste. En nu staan we daar even later buiten op het schoolplein. Hij als makelaar die mijn vragen beantwoordt voor het artikel dat ik ga schrijven voor de krant. De kwajongen en het verlegen meisje.
Zoals Bert in het interview in deze krant terecht opmerkt, was dat misschien met terugwerkende kracht de leukste, meest onbezorgde tijd van ons leven. Wat dat betreft is het wel jammer dat dit gebouw straks gesloopt wordt, ook al komen er prachtige woningen voor terug. Als ik ’s middags thuis kom vraag ik de kinderen hoe het op school was. De jongste zit in groep 5 en vertelt honderduit over al haar belevenissen, de oudste uit groep 7 kijkt vooral uit naar het schoolreisje. ,,Geniet van deze tijd’’, zeg ik met een weemoedig gevoel, terugdenkend aan het interview. ,,Want dit is de mooiste tijd van jullie leven.’’ Ze kijken me vreemd aan en spelen daarna vrolijk verder.
Volgend jaar komen ze al in groep 6 en 8. Kunnen we de tijd alsjeblief even stilzetten?
Klasina van der Werf
Bron: Westereender, juli 2022
Nietsvermoedend stap ik naar binnen in het gebouw aan de Wyger Martensstrjitte in Damwâld. Ik zie dezelfde tegels op de vloer, wit met zwarte spikkels. Alle klaslokalen zien er nog hetzelfde uit en ook de bruine klapdeuren zitten er nog in. Het is een gebouw vol herinneringen die meteen weer naar boven komen. Hier zette ik als kleuter mijn eerste stappen richting ‘de grote wereld’. Ik zie nog voor me hoe ik mijn moeders hand moest loslaten, letterlijk. Doodeng vond ik dat.
Daar was de bouwhoek, waar ik als kleuter nog met Kees heb gespeeld toen hij zijn arm in de mitella had. Ik vond dat wel interessant en vroeg mijn moeder of ik dat ook mocht. ’s Middags kwam ik ook met een mitella op school. De juf vond dat wel grappig en zei dat ik samen met hem in de bouwhoek mocht spelen. Samen bouwen met één hand, dan kom je toch een heel eind. Maar goed dat je als kind nog niet weet wat je allemaal te wachten staat. Kees is maar achttien jaar oud geworden.
Dropsjesdag
Linksom de hoek zie ik het gymlokaal, waar we ‘roodkapje en de wolf’ speelden. De wolf moest dan zo’n staart om en achter roodkapje aanrennen. Hartstikke spannend. Ik weet nog dat mijn zus door dat spel bang was voor wolven. Mijn moeder moest elke avond controleren of er geen wolf in haar zolderkamer was. Op een avond zei ze: ‘Ik hear him snuven’. Door de bruine klapdeuren rechts was het lokaal van de eerste klas. Daar hadden wij juf Nicolai, mijn lievelingsjuf die me leerde lezen en schrijven. Op woensdag haalde ze altijd dropjes van de markt in Dokkum en die deelde ze op donderdag uit. Daarmee bombardeerde ze donderdag tot dropjesdag.
Rechtdoor in het midden kwamen we in de tweede klas, waar we bij juf Koudenburg met crea-uur leerden weven, echt op de ouderwetse manier. Daarnaast was het lokaal van meester Hofstra die altijd keihard ‘ho’ riep als we hulpje waren en koffie moesten inschenken. Je wist dat dat moment zou komen en elke keer trapte je er weer in. Inmiddels is Bert ook in de school. We zaten bij elkaar in de klas en verbazen ons erover dat het gebouw er na ruim dertig jaar nog precies hetzelfde uitziet. ,,Dit wie de gemeenschapsrûmte’’, zeggen we tegelijk en lachen om de naam die we beide niet vergeten zijn. In mijn herinnering was dit een hele grote zaal, waar we onder andere school-tv keken met Dieuwertje Blok, maar nu ik hier loop is het eigenlijk maar klein.
Grappenmaker
In zijn herinnering was Bert ‘in etterke’, maar ik zag hem meer als de grappenmaker van de klas. Zo’n gangmaker die elke groep wel heeft. Zo weet ik nog dat hij bij een invaljuf die ons niet kende de bril van onze klasgenoot Henk Jan op het puntje van zijn neus deed. En steeds maar de vinger opsteken en heel serieus antwoord geven op de vragen, terwijl de hele klas in een deuk lag. Leraren imiteren kon hij ook als de beste. En nu staan we daar even later buiten op het schoolplein. Hij als makelaar die mijn vragen beantwoordt voor het artikel dat ik ga schrijven voor de krant. De kwajongen en het verlegen meisje.
Zoals Bert in het interview in deze krant terecht opmerkt, was dat misschien met terugwerkende kracht de leukste, meest onbezorgde tijd van ons leven. Wat dat betreft is het wel jammer dat dit gebouw straks gesloopt wordt, ook al komen er prachtige woningen voor terug. Als ik ’s middags thuis kom vraag ik de kinderen hoe het op school was. De jongste zit in groep 5 en vertelt honderduit over al haar belevenissen, de oudste uit groep 7 kijkt vooral uit naar het schoolreisje. ,,Geniet van deze tijd’’, zeg ik met een weemoedig gevoel, terugdenkend aan het interview. ,,Want dit is de mooiste tijd van jullie leven.’’ Ze kijken me vreemd aan en spelen daarna vrolijk verder.
Volgend jaar komen ze al in groep 6 en 8. Kunnen we de tijd alsjeblief even stilzetten?
Klasina van der Werf
Bron: Westereender, juli 2022
13 juli 2022