Afzwemmen
Daar staat ze. In haar roze Paw Patrol-bikini. Met de tranen in haar ogen kijkt ze angstig naar de badmeester. Hij houdt een hoepel vast waar ze onderdoor moet ‘duiken’. Dat betekent met haar hoofd onder water. En dat is precies het probleem. Ze durft niet. De badmeester ziet het en schuift de hoepel stiekem omhoog, zodat ze er zo onderdoor kan.
Ze haalt opgelucht adem. En ik ook. Ik weet het nog goed, die eerste kijkles in het zwembad van onze jongste dochter. De oudste hield van zwemmen en kon niet wachten tot ze vijf jaar werd. Dan mocht ze op zwemles! Bij de jongste hadden we met opzet wat langer gewacht omdat we wisten dat ze het spannend vond. Na die eerste kijkles twijfelden we zelfs of we toch nog moesten wachten. Maar de badmeester raadde ons aan door te zetten. ,,Ze moet er even doorheen.’’
Het deed me denken aan mijn eigen zwemles, in de Frosk in De Westereen. Ik durfde niet in het diepe te springen. Totdat meester Eelke met de gevreesde haak aan kwam lopen om mij te helpen. Ik wist niet hoe snel ik in het water moest duiken. Dat kwam weer door het verhaal van mijn mem. Zij had mij vertelt dat zij vroeger van de duikplank moest springen en ook niet durfde. De badmeester beval haar de haak vast te pakken, vervolgens trok hij haar in het water. Helemaal in paniek ging ze kopje onder.
En zo heeft iedereen vast nog herinneringen aan zijn of haar zwemles. Of niet. Mijn heit heeft bijvoorbeeld nooit zijn zwemdiploma gehaald. Net als zijn ouders én grootouders die notabene schippers op een skûtsje waren. Wat dat betreft is er gelukkig een hoop veranderd. Maar toch, het is niet niks om te zwemmen met watervrees. Elke woensdagmiddag ging mijn man met onze dochter van zes jaar naar het zwembad in Buitenpost. Week in week uit. Met buikpijn volgde ze steeds dapper haar zwemles. Zonder tegenstribbelen, want ze wist dat ze door moest zetten. En dat deed ze.
Met veel geduld van de badmeester en -juffen ging ze stap voor stap vooruit. Vol trots belde ze me vanuit de auto op als ze naar het volgende badje mocht. Totdat ze op 14 maart 2020 eindelijk mocht afzwemmen. Het proefzwemmen had ze de week ervoor gehaald, dus het was een kwestie van formaliteit. Ik had de taart al besteld, de pakes en beppes, ooms en tantes waren al uitgenodigd, want het was groot feest. Anouk mocht afzwemmen!
Maar helaas. Op 13 maart kregen we bericht dat het afzwemmen vanwege het coronavirus niet doorging. Twee maanden heeft ze gewacht voordat ze het zwembad weer in mocht duiken. Door het gat. Tenminste, dat was de bedoeling. Samen met de badmeester en -juf kreeg ze nog een paar extra lessen om dat felbegeerde A-diploma alsnog te halen. Slechts één van de ouders mocht mee om te kijken naar het diplomazwemmen in deze coronatijd. Het werd heit, haar zwemvriend. Ondertussen versierden haar grote zus en ik de woonkeuken. ,,Ik ha it helle’’, riep ze met haar zwemdiploma hoog in de lucht toen ze even later de deur binnen kwam stormen.
Nu gaat ze weer elke woensdag met heit naar het zwembad. ,,B is toch wol in bytsje spannend, want alles is wêr wat moeiliker’’, bekent ze na de eerste les. ,,Asto wer ôfswimme meist, mei ik dan mei?’’, vraag ik haar. Verbaasd kijkt ze me aan. ,,As ik foar diploma B mei, dan is corona al láng foarby!’’ Ik moet lachen. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze gelijk krijgt. Het maakt ons namelijk niet uit hoe lang ze over haar zwemdiploma doet, als we er de volgende keer maar met de hele familie bij kunnen zijn. Dan zal ik het hardst klappen van iedereen, want dit is niet alleen een diploma voor zwemmen. Dit is een diploma voor angst overwinnen, moed en doorzettingsvermogen. En daar schop je het denk ik nog veel verder mee in de rest van je leven!
Klasina van der Werf
Bron: De Westereender, juni 2020
Ze haalt opgelucht adem. En ik ook. Ik weet het nog goed, die eerste kijkles in het zwembad van onze jongste dochter. De oudste hield van zwemmen en kon niet wachten tot ze vijf jaar werd. Dan mocht ze op zwemles! Bij de jongste hadden we met opzet wat langer gewacht omdat we wisten dat ze het spannend vond. Na die eerste kijkles twijfelden we zelfs of we toch nog moesten wachten. Maar de badmeester raadde ons aan door te zetten. ,,Ze moet er even doorheen.’’
Het deed me denken aan mijn eigen zwemles, in de Frosk in De Westereen. Ik durfde niet in het diepe te springen. Totdat meester Eelke met de gevreesde haak aan kwam lopen om mij te helpen. Ik wist niet hoe snel ik in het water moest duiken. Dat kwam weer door het verhaal van mijn mem. Zij had mij vertelt dat zij vroeger van de duikplank moest springen en ook niet durfde. De badmeester beval haar de haak vast te pakken, vervolgens trok hij haar in het water. Helemaal in paniek ging ze kopje onder.
En zo heeft iedereen vast nog herinneringen aan zijn of haar zwemles. Of niet. Mijn heit heeft bijvoorbeeld nooit zijn zwemdiploma gehaald. Net als zijn ouders én grootouders die notabene schippers op een skûtsje waren. Wat dat betreft is er gelukkig een hoop veranderd. Maar toch, het is niet niks om te zwemmen met watervrees. Elke woensdagmiddag ging mijn man met onze dochter van zes jaar naar het zwembad in Buitenpost. Week in week uit. Met buikpijn volgde ze steeds dapper haar zwemles. Zonder tegenstribbelen, want ze wist dat ze door moest zetten. En dat deed ze.
Met veel geduld van de badmeester en -juffen ging ze stap voor stap vooruit. Vol trots belde ze me vanuit de auto op als ze naar het volgende badje mocht. Totdat ze op 14 maart 2020 eindelijk mocht afzwemmen. Het proefzwemmen had ze de week ervoor gehaald, dus het was een kwestie van formaliteit. Ik had de taart al besteld, de pakes en beppes, ooms en tantes waren al uitgenodigd, want het was groot feest. Anouk mocht afzwemmen!
Maar helaas. Op 13 maart kregen we bericht dat het afzwemmen vanwege het coronavirus niet doorging. Twee maanden heeft ze gewacht voordat ze het zwembad weer in mocht duiken. Door het gat. Tenminste, dat was de bedoeling. Samen met de badmeester en -juf kreeg ze nog een paar extra lessen om dat felbegeerde A-diploma alsnog te halen. Slechts één van de ouders mocht mee om te kijken naar het diplomazwemmen in deze coronatijd. Het werd heit, haar zwemvriend. Ondertussen versierden haar grote zus en ik de woonkeuken. ,,Ik ha it helle’’, riep ze met haar zwemdiploma hoog in de lucht toen ze even later de deur binnen kwam stormen.
Nu gaat ze weer elke woensdag met heit naar het zwembad. ,,B is toch wol in bytsje spannend, want alles is wêr wat moeiliker’’, bekent ze na de eerste les. ,,Asto wer ôfswimme meist, mei ik dan mei?’’, vraag ik haar. Verbaasd kijkt ze me aan. ,,As ik foar diploma B mei, dan is corona al láng foarby!’’ Ik moet lachen. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze gelijk krijgt. Het maakt ons namelijk niet uit hoe lang ze over haar zwemdiploma doet, als we er de volgende keer maar met de hele familie bij kunnen zijn. Dan zal ik het hardst klappen van iedereen, want dit is niet alleen een diploma voor zwemmen. Dit is een diploma voor angst overwinnen, moed en doorzettingsvermogen. En daar schop je het denk ik nog veel verder mee in de rest van je leven!
Klasina van der Werf
Bron: De Westereender, juni 2020
11 juni 2020