De bevalling
O ja, zo voelde het. Bij de aankondiging van de eerste wee op vrijdagavond rond elf uur wist ik weer hoe pijnlijk weeën zijn. Met het vooruitzicht dat de pijn de komende uren alleen maar erger zou worden, maakte ik snel mijn man wakker. We moesten namelijk nog een belangrijke klus klaren.
,,O, nee’’, kreunde Johan toen ik vertelde dat de weeën begonnen waren. De hele week hadden we op dit moment gewacht, alleen dit weekend kwam het niet goed uit. We zouden namelijk de tweede verjaardag van onze dochter Lena vieren en hadden net het hele huis versierd. We wilden er nog even háár dag van maken. Met de komst van de baby wordt het daarna al hectisch genoeg.
,,We moeten de vlagjes en ballonnen weghalen, anders snapt Lena er morgen niks van’’, zei ik tegen Johan. Even later stond ik tussen het puffen door slingers op te ruimen. We vonden het ook nog wel lachwekkend. ,,Hoeveel mensen zouden er zijn die tijdens de bevalling slingers staan op te ruimen’’, vroegen we ons af.
Tegelijkertijd dacht ik ook aan het telefoongesprek dat ik die dag met onze kraamverzorgster van de vorige keer had gehad. Zij had bij drie gezinnen achter elkaar gekraamd en moest dit weekend even bijtanken. ,,Het komt ons dit weekend ook niet zo goed uit’’, zei ik tegen haar. We spraken af dat de baby dan maar het beste na het weekend geboren kon worden.
Leuk bedacht allemaal, maar de baby bepaalt het moment zelf, zo bleek nu dus maar weer. Om 1.00 uur braken de vliezen en om 2.15 uur kwamen de weeën om de vijf minuten. Hoewel ik nog maar twee centimeter ontsluiting had, besloten we toch vast naar het ziekenhuis te gaan. Omdat de afdeling geboortezorg in het ziekenhuis in Dokkum dicht is, moesten we namelijk naar Drachten uitwijken en dan ben je al snel drie kwartier onderweg.
Die drie kwartier leken echter wel drie uren want de weeën werden onderweg steeds heftiger. Ik heb ook nooit geweten dat er zoveel rotondes op deze route liggen en voor elke rotonde kwam er uiteraard net een wee. Dit is dus de reden waarom ik altijd zo kwaad ben geweest dat de geboortezorg in Dokkum dicht moest wegens bezuinigingen. Omdat mijn eerste bevalling twee jaar geleden goed was verlopen in het ziekenhuis in Dokkum, durfde ik het nu wel aan om thuis te bevallen. We hoefden dan ‘s nachts geen oppas voor mijn dochter te regelen en dat vond ik een groot voordeel. Maar omdat het ziekenhuis nu te ver weg is, wilde ik het risico niet te nemen.
Om ongeveer 4.00 uur kwamen we in het Drachtster ziekenhuis aan. De weeën waren nu zo erg dat ik dacht: dit houd ik niet lang meer vol. Het was dan ook een tegenvaller toen de verloskundige om 4.20 uur vertelde dat ik nog maar zes centimeter ontsluiting had. Gelukkig ging het daarna heel snel en om 5.03 uur kwam onze dochter Anouk gezond ter wereld. Haar hoofd was nog een beetje blauw en verfrommeld, maar wij vonden haar meteen de mooiste en liefste baby ter wereld.
Ik heb wel een rare nasmaak overgehouden aan de rit naar het ziekenhuis in Drachten. We dachten dat we mooi op tijd in de auto stapten, maar uiteindelijk is onze dochter niet lang na aankomst al geboren. Tot nu toe zijn er na de sluiting van het ziekenhuis in Dokkum nog geen snelwegbevallingen geweest en het is ook altijd goed gegaan, maar ik blijf het schandalig vinden dat zwangere vrouwen in Noordoost-Friesland op deze manier worden behandeld.
En Anouk? Die had niks in de gaten. Zij heeft de hele rit van Drachten naar onze woonplaats, die overigens een stuk relaxter was, heerlijk geslapen. Thuis werd ze opgewacht door de pakes, beppes en haar grote zus. Ooms en tantes, neefjes en nichtjes volgden niet veel later. Allemaal wilden ze ons kleine meisje bewonderen. Nog maar net op de wereld en nu al omringd door zoveel mensen die van haar houden.
Als de rust is weergekeerd kijk ik in de wieg terwijl ze ligt te slapen, met haar kleine oogjes dicht. Ze ademt door dat grappige wipneusje en ik zie nu pas hoe mooi haar lippen zijn. Hier heb ik het voor gedaan, denk ik bij mezelf. Het klinkt zo cliché, maar het is echt waar: die bevalling ben ik bijna alweer vergeten, maar wat krijg je er veel voor terug!
Klasina van der Werf
Bron: Gezondheid & Co, 7 oktober 2013
Voor de website Gezondheid & Co hield ik een blog bij over mijn tweede zwangerschap
,,O, nee’’, kreunde Johan toen ik vertelde dat de weeën begonnen waren. De hele week hadden we op dit moment gewacht, alleen dit weekend kwam het niet goed uit. We zouden namelijk de tweede verjaardag van onze dochter Lena vieren en hadden net het hele huis versierd. We wilden er nog even háár dag van maken. Met de komst van de baby wordt het daarna al hectisch genoeg.
,,We moeten de vlagjes en ballonnen weghalen, anders snapt Lena er morgen niks van’’, zei ik tegen Johan. Even later stond ik tussen het puffen door slingers op te ruimen. We vonden het ook nog wel lachwekkend. ,,Hoeveel mensen zouden er zijn die tijdens de bevalling slingers staan op te ruimen’’, vroegen we ons af.
Tegelijkertijd dacht ik ook aan het telefoongesprek dat ik die dag met onze kraamverzorgster van de vorige keer had gehad. Zij had bij drie gezinnen achter elkaar gekraamd en moest dit weekend even bijtanken. ,,Het komt ons dit weekend ook niet zo goed uit’’, zei ik tegen haar. We spraken af dat de baby dan maar het beste na het weekend geboren kon worden.
Leuk bedacht allemaal, maar de baby bepaalt het moment zelf, zo bleek nu dus maar weer. Om 1.00 uur braken de vliezen en om 2.15 uur kwamen de weeën om de vijf minuten. Hoewel ik nog maar twee centimeter ontsluiting had, besloten we toch vast naar het ziekenhuis te gaan. Omdat de afdeling geboortezorg in het ziekenhuis in Dokkum dicht is, moesten we namelijk naar Drachten uitwijken en dan ben je al snel drie kwartier onderweg.
Die drie kwartier leken echter wel drie uren want de weeën werden onderweg steeds heftiger. Ik heb ook nooit geweten dat er zoveel rotondes op deze route liggen en voor elke rotonde kwam er uiteraard net een wee. Dit is dus de reden waarom ik altijd zo kwaad ben geweest dat de geboortezorg in Dokkum dicht moest wegens bezuinigingen. Omdat mijn eerste bevalling twee jaar geleden goed was verlopen in het ziekenhuis in Dokkum, durfde ik het nu wel aan om thuis te bevallen. We hoefden dan ‘s nachts geen oppas voor mijn dochter te regelen en dat vond ik een groot voordeel. Maar omdat het ziekenhuis nu te ver weg is, wilde ik het risico niet te nemen.
Om ongeveer 4.00 uur kwamen we in het Drachtster ziekenhuis aan. De weeën waren nu zo erg dat ik dacht: dit houd ik niet lang meer vol. Het was dan ook een tegenvaller toen de verloskundige om 4.20 uur vertelde dat ik nog maar zes centimeter ontsluiting had. Gelukkig ging het daarna heel snel en om 5.03 uur kwam onze dochter Anouk gezond ter wereld. Haar hoofd was nog een beetje blauw en verfrommeld, maar wij vonden haar meteen de mooiste en liefste baby ter wereld.
Ik heb wel een rare nasmaak overgehouden aan de rit naar het ziekenhuis in Drachten. We dachten dat we mooi op tijd in de auto stapten, maar uiteindelijk is onze dochter niet lang na aankomst al geboren. Tot nu toe zijn er na de sluiting van het ziekenhuis in Dokkum nog geen snelwegbevallingen geweest en het is ook altijd goed gegaan, maar ik blijf het schandalig vinden dat zwangere vrouwen in Noordoost-Friesland op deze manier worden behandeld.
En Anouk? Die had niks in de gaten. Zij heeft de hele rit van Drachten naar onze woonplaats, die overigens een stuk relaxter was, heerlijk geslapen. Thuis werd ze opgewacht door de pakes, beppes en haar grote zus. Ooms en tantes, neefjes en nichtjes volgden niet veel later. Allemaal wilden ze ons kleine meisje bewonderen. Nog maar net op de wereld en nu al omringd door zoveel mensen die van haar houden.
Als de rust is weergekeerd kijk ik in de wieg terwijl ze ligt te slapen, met haar kleine oogjes dicht. Ze ademt door dat grappige wipneusje en ik zie nu pas hoe mooi haar lippen zijn. Hier heb ik het voor gedaan, denk ik bij mezelf. Het klinkt zo cliché, maar het is echt waar: die bevalling ben ik bijna alweer vergeten, maar wat krijg je er veel voor terug!
Klasina van der Werf
Bron: Gezondheid & Co, 7 oktober 2013
Voor de website Gezondheid & Co hield ik een blog bij over mijn tweede zwangerschap
7 oktober 2013