Depressiviteit
Hij wilde ervan af. Deze zin spookt de hele tijd door mijn hoofd. Ik heb getwijfeld of ik deze column wel zou schrijven, maar ik doe het toch. Hij was zelf ook altijd open en eerlijk, nam geen blad voor de mond. Dat leverde soms heftige discussies op, niet altijd leuk, maar zo was hij.
Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe meer ik hem waardeerde. Hij was een typisch voorbeeld van ’grote mond, klein hartje’. Wat baalde hij soms van die lange weekenddiensten. Hij wilde veel liever zijn vrije tijd doorbrengen met zijn gezin. Zijn gezin was heel belangrijk voor hem, dat zag ik aan de glinstering in zijn ogen, als hij over ze sprak. Hij was trots op zijn kinderen en zijn vrouw was zijn alles.
Een jaar geleden stortte zijn wereld in. Iedereen heeft er begrip voor dat hij het moeilijk had, maar ik merk dat er onbegrip is voor zijn depressiviteit. Eerlijk gezegd begrijp ik het ook niet, omdat ik het zelf niet heb meegemaakt. Maar gelukkig wordt er de laatste tijd steeds vaker over gesproken.
Isa Hoes wil het taboe doorbreken met haar boek ‘Toen ik je zag’. Zij schrijft over haar leven met acteur Antonie Kamerling die in 2010 zelfmoord pleegde. In een interview vertelde ze dat ze denkt dat Antonie niet dood wilde, hij wilde ervan af. Een depressie is geen dipje, geen tijdelijke ontregeling, geen karakterzwakte, maar een zeer ernstige aandoening.
Daarom vind ik het ook jammer dat er soms zo gemakkelijk geoordeeld wordt over iemand die deze ziekte heeft. Ik las gisteren nadat ik het slechte nieuws hoorde een bericht van zijn zoon op Facebook: Ik hou van je en zal dat altijd blijven doen. Dat ontroerde mij. Van woede is geen sprake, terwijl dat zo begrijpelijk zou zijn.
En als hij hem niks kwalijk neemt, wie zijn wij dan om dat wel te doen?
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 21 maart 2014
Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe meer ik hem waardeerde. Hij was een typisch voorbeeld van ’grote mond, klein hartje’. Wat baalde hij soms van die lange weekenddiensten. Hij wilde veel liever zijn vrije tijd doorbrengen met zijn gezin. Zijn gezin was heel belangrijk voor hem, dat zag ik aan de glinstering in zijn ogen, als hij over ze sprak. Hij was trots op zijn kinderen en zijn vrouw was zijn alles.
Een jaar geleden stortte zijn wereld in. Iedereen heeft er begrip voor dat hij het moeilijk had, maar ik merk dat er onbegrip is voor zijn depressiviteit. Eerlijk gezegd begrijp ik het ook niet, omdat ik het zelf niet heb meegemaakt. Maar gelukkig wordt er de laatste tijd steeds vaker over gesproken.
Isa Hoes wil het taboe doorbreken met haar boek ‘Toen ik je zag’. Zij schrijft over haar leven met acteur Antonie Kamerling die in 2010 zelfmoord pleegde. In een interview vertelde ze dat ze denkt dat Antonie niet dood wilde, hij wilde ervan af. Een depressie is geen dipje, geen tijdelijke ontregeling, geen karakterzwakte, maar een zeer ernstige aandoening.
Daarom vind ik het ook jammer dat er soms zo gemakkelijk geoordeeld wordt over iemand die deze ziekte heeft. Ik las gisteren nadat ik het slechte nieuws hoorde een bericht van zijn zoon op Facebook: Ik hou van je en zal dat altijd blijven doen. Dat ontroerde mij. Van woede is geen sprake, terwijl dat zo begrijpelijk zou zijn.
En als hij hem niks kwalijk neemt, wie zijn wij dan om dat wel te doen?
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 21 maart 2014
21 maart 2014