Dubbel
Het was een bijzondere week. Voor mij en voor ons gezin. Maandag heb ik de handtekening gezet voor de start van mijn nieuwe bedrijf: Klasina van der Werf Tekst & PR. Een dag later zette mijn man een heel ander soort handtekening.
Het hing al een tijdje in de lucht en we hadden het er thuis al uitgebreid over gehad. De kans dat Johan zou worden ontslagen was groot. Zijn afdeling wordt opgeheven en tijdens een reorganisatie ben je dan als eerste de pineut. Na maandenlang in spanning te hebben gezeten, kreeg ik vorige week vrijdag een whatsapp-berichtje. ‘Ik ben ontslagen, wil je me even bellen?’
Wat doe je, als je weet dat je ontslagen wordt? Als een gek solliciteren, op een baan die je misschien helemaal niet leuk vindt? Of rustig afwachten. Het liefst maak je zelf de keuze om te stoppen. En in de WW terechtkomen, dat is je eer eigenlijk te na. Maar toch is het verstandig om even alles op een rijtje te zetten. Dat is de belangrijke les die ik geleerd heb van mijn eigen ontslag. Alles stap voor stap. Uiteindelijk heeft iedereen daar baat bij.
We hoopten dat we niet tegelijk werkloos zouden raken en dat is gelukt. We wisselen elkaar precies af. Dinsdag, op de dag dat hij acht jaar als Fondsbeheerder bij de betreffende rederij in Groningen werkte, zette hij zijn handtekening.
Thuis vertelde Johan het nieuws aan onze dochters van twee en vier jaar. Een gejuich steeg op toen Johan vertelde dat hij voorlopig vaker bij hen thuis zou zijn. Wat relativeert dat heerlijk, kinderen. Toch bekroop me deze week een vervelend gevoel. Ik voel nu meer druk op mijn schouders, want als ik als zzp’er niet voldoende opdrachten binnenhaal, hebben we wel een probleem. De vaste lasten gaan gewoon door.
In de auto op weg naar de Kamer van Koophandel, zei ik tegen Johan: We staan er eigenlijk wel slecht voor he? Hij keek me verbaasd aan. Hoezo staan we er slecht voor? Kijk eens naar de achterbank. Ik draaide me om. Twee gezonde, stralende meisjes keken me lachend aan.
Daarmee was alles gezegd.
Klasina van der Werf
Het hing al een tijdje in de lucht en we hadden het er thuis al uitgebreid over gehad. De kans dat Johan zou worden ontslagen was groot. Zijn afdeling wordt opgeheven en tijdens een reorganisatie ben je dan als eerste de pineut. Na maandenlang in spanning te hebben gezeten, kreeg ik vorige week vrijdag een whatsapp-berichtje. ‘Ik ben ontslagen, wil je me even bellen?’
Wat doe je, als je weet dat je ontslagen wordt? Als een gek solliciteren, op een baan die je misschien helemaal niet leuk vindt? Of rustig afwachten. Het liefst maak je zelf de keuze om te stoppen. En in de WW terechtkomen, dat is je eer eigenlijk te na. Maar toch is het verstandig om even alles op een rijtje te zetten. Dat is de belangrijke les die ik geleerd heb van mijn eigen ontslag. Alles stap voor stap. Uiteindelijk heeft iedereen daar baat bij.
We hoopten dat we niet tegelijk werkloos zouden raken en dat is gelukt. We wisselen elkaar precies af. Dinsdag, op de dag dat hij acht jaar als Fondsbeheerder bij de betreffende rederij in Groningen werkte, zette hij zijn handtekening.
Thuis vertelde Johan het nieuws aan onze dochters van twee en vier jaar. Een gejuich steeg op toen Johan vertelde dat hij voorlopig vaker bij hen thuis zou zijn. Wat relativeert dat heerlijk, kinderen. Toch bekroop me deze week een vervelend gevoel. Ik voel nu meer druk op mijn schouders, want als ik als zzp’er niet voldoende opdrachten binnenhaal, hebben we wel een probleem. De vaste lasten gaan gewoon door.
In de auto op weg naar de Kamer van Koophandel, zei ik tegen Johan: We staan er eigenlijk wel slecht voor he? Hij keek me verbaasd aan. Hoezo staan we er slecht voor? Kijk eens naar de achterbank. Ik draaide me om. Twee gezonde, stralende meisjes keken me lachend aan.
Daarmee was alles gezegd.
Klasina van der Werf
6 maart 2016