Een droom
25 september was altijd een feestdag. Dan was mijn pake jarig. Een lieve man met weinig eisen. Hij had wel dromen. Zo had hij eigenlijk wel geschiedenis willen studeren. Maar dat kon niet. Hij moest boer worden. Of hij dat erg vond, heb ik hem weleens gevraagd. ,,Dat wie doe sa’’, was zijn antwoord.
Als klein meisje had ik ook een droom. Ooit een écht boekje maken. Met mijn vriendinnetje van de basisschool kwam die droom al een beetje uit. Onder de naam Eclair (Eelkje Klasina) publiceerden we in groep 7 ons eigen modetijdschrift, in een oplage van tien.
Door de jaren heen heb ik al heel wat verhalen in kranten, tijdschriften en ook in een aantal boekjes geschreven, maar een ‘eigen’ boek was er nog niet van gekomen. Tot vandaag. Hij ligt op mijn nachtkastje en het staat er met duidelijke letters op: Tekst: Klasina van der Werf.
Het zou een mooi verjaardagscadeau zijn geweest voor mijn pake. Hij interesseerde zich altijd in verhalen over vroeger. Hij had mij vast meer kunnen vertellen over mensen die in het Braakhok werkten. Maar hij is 18 jaar geleden al overleden.
Hij was slachtoffer van zijn eigen beroep, zei de dokter. Stoflongen. Een ziekte die vaak voorkwam onder boeren, maar ook arbeiders in het Braakhok liepen stuk voor stuk stoflongen op. Zo weet ik nu, dankzij het boek dat ik heb geschreven voor het vlasmuseum. Een educatief kinderboek, maar ook voor veel volwassenen leuk om te lezen. Mijn pake zou het in elk geval prachtig hebben gevonden.
Daarom was het voor mij heel speciaal dat ik op zijn verjaardag het boek over Het meisje en de magische vlasbloem aan mijn ouders kon laten zien. We hebben het gevierd met koffie en ik kreeg zelfs bloemen met op het kaartje: ‘Je eerste zelfgeschreven boek. Lokwinske! Een droom in vervulling.’
Ik denk aan mijn pake en al die arbeiders uit het Braakhok die vast ook hun dromen hadden, maar die ze niet in vervulling konden laten gaan. Zij werkten keihard om een paar centen te verdienen waar ze eten voor konden kopen. We kunnen ons dat nu niet meer voorstellen.
Alleen daarom ben ik al blij met dit boekje. Dat kinderen er even bij stilstaan dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ondertussen hoop ik dat ze ook heerlijk zullen wegdromen bij het magische verhaal en de sprookjesachtige tekeningen van Hanna. En dat ze hun dromen blijven najagen. Want soms, heel soms, komen dromen uit!
Klasina van der Werf
Als klein meisje had ik ook een droom. Ooit een écht boekje maken. Met mijn vriendinnetje van de basisschool kwam die droom al een beetje uit. Onder de naam Eclair (Eelkje Klasina) publiceerden we in groep 7 ons eigen modetijdschrift, in een oplage van tien.
Door de jaren heen heb ik al heel wat verhalen in kranten, tijdschriften en ook in een aantal boekjes geschreven, maar een ‘eigen’ boek was er nog niet van gekomen. Tot vandaag. Hij ligt op mijn nachtkastje en het staat er met duidelijke letters op: Tekst: Klasina van der Werf.
Het zou een mooi verjaardagscadeau zijn geweest voor mijn pake. Hij interesseerde zich altijd in verhalen over vroeger. Hij had mij vast meer kunnen vertellen over mensen die in het Braakhok werkten. Maar hij is 18 jaar geleden al overleden.
Hij was slachtoffer van zijn eigen beroep, zei de dokter. Stoflongen. Een ziekte die vaak voorkwam onder boeren, maar ook arbeiders in het Braakhok liepen stuk voor stuk stoflongen op. Zo weet ik nu, dankzij het boek dat ik heb geschreven voor het vlasmuseum. Een educatief kinderboek, maar ook voor veel volwassenen leuk om te lezen. Mijn pake zou het in elk geval prachtig hebben gevonden.
Daarom was het voor mij heel speciaal dat ik op zijn verjaardag het boek over Het meisje en de magische vlasbloem aan mijn ouders kon laten zien. We hebben het gevierd met koffie en ik kreeg zelfs bloemen met op het kaartje: ‘Je eerste zelfgeschreven boek. Lokwinske! Een droom in vervulling.’
Ik denk aan mijn pake en al die arbeiders uit het Braakhok die vast ook hun dromen hadden, maar die ze niet in vervulling konden laten gaan. Zij werkten keihard om een paar centen te verdienen waar ze eten voor konden kopen. We kunnen ons dat nu niet meer voorstellen.
Alleen daarom ben ik al blij met dit boekje. Dat kinderen er even bij stilstaan dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ondertussen hoop ik dat ze ook heerlijk zullen wegdromen bij het magische verhaal en de sprookjesachtige tekeningen van Hanna. En dat ze hun dromen blijven najagen. Want soms, heel soms, komen dromen uit!
Klasina van der Werf
25 september 2018