Een jaar om nooit te vergeten
Deze week was het precies een jaar geleden dat ik voor mezelf begon als tekstschrijver. Een spannend jaar, want je hebt van tevoren geen idee wat je te wachten staat, óf en hoeveel opdrachten je binnensleept en wat er allemaal bij komt kijken, zo’n eigen bedrijf.
Daar kwam ook nog eens bij dat mijn man op de dag dat ik voor mezelf begon, ontslagen werd na een reorganisatie op zijn werk. Een tijd van (nog meer) financiële onzekerheid brak aan. Nu – een jaar later – kan ik zeggen dat zijn ontslag onze redding is geweest.
Vanaf dag 1 kon ik netwerken, afspraken plannen en schrijven wanneer ik dat wilde zonder dat ik oppas hoefde te regelen voor onze twee kleine kinderen. Ik had alle tijd om mijn bedrijf op te starten zonder dat onze dochters daar de dupe van werden.
Integendeel. Onze thuissituatie is nog nooit zo stabiel geweest. Geen ochtendmarathon meer waarbij alles snel moet: aankleden, ontbijten, tas inpakken, enz. Geen paniek als er iemand ziek is of als de meesters en juffen een studiedag hebben. En als iemand naar de dokter, het consultatiebureau of de logopedist moest? Dan ging heit mee.
Je moet dat wel kunnen. Hele dagen thuis zijn bij de kinderen. Uit ervaring weet ik dat je geen tel rust hebt. Er is altijd wel wat te doen en aan het eind van de dag ben je blij dat ze slapen. Tenminste, zo keek ik er tegenaan tijdens het half jaar dat ik dag in dag uit alleen thuis was bij de kinderen.
Mijn man niet. Hij heeft er vanaf dag 1 van genoten. ,,Het is toch geweldig dat ik zoveel tijd met mijn kinderen kan doorbrengen nu ze nog zo klein zijn. Dat vergeet ik later nooit weer’’, dat heeft hij meerdere malen gezegd.
Ik was blij dat hij er zo over dacht, want ik had de indruk dat ‘de buitenwereld’ het vooral sneu vond dat hij geen werk had. Geen werk? Dacht ik dan. Moet je eens kijken wat hij allemaal doet! Hij kreeg 1 felicitatiekaart toen hij huisvader werd. Van een dorpsbewoner. ‘Geniet van je kinderen’, stond erin. Dat heeft hij gedaan. Zoals alleen vaders dat kunnen. Zo gingen ze als ‘the three musketeers’ naar de zeedijk met flessenpost, speelden ze in de modder bij het blote voetenpad en hebben ze thuis heel wat tenten gebouwd.
Vrijdag was voor mij de laatste dag dat ik met een gerust hart de hele dag op pad kon gaan voor vergaderingen en interviews. Voordat ik de deur achter me dichttrok hoorde ik de oudste nog net zeggen: ,,Wij zijn de Nooitgedachtpiraten. En wie is heit?’’ ,,Kapitein Haak’’, riep de jongste enthousiast. ,,Jaaaaaa’’, riepen ze beide in koor.
Vanaf maandag wordt alles anders. Johan heeft een nieuwe baan bij Jeugdhulp Friesland als adviseur Planning & Control. Op de dag dat hij dit te horen kreeg gingen we naar zijn ouders om het goede nieuws te vertellen. Ik zie het nog voor me. Johan liep voorop, gevolgd door de meiden. ,,Ik ha de baan’’, zei hij. ,,En ik ha in wibeltosk’’, riep onze dochter van vijf jaar er meteen achteraan. ,,En ik krij bijna in grutte-meiden-prik’’, voegde de jongste van 3 jaar er aan toe. ,,Dat docht wol sear, mar dan knyp ik hiel hurd yn heit syn hân.’’
Ze hebben blijkbaar nog geen idee dat heit straks niet meer hele dagen bij hen thuis is. Die eerste tand mag ik straks in een mooi doosje bewaren. En als het zover is, mag onze kleine grote meid binnenkort heel hard in mijn hand knijpen. Behalve als het op een woensdag gebeurt. Want woensdags blijft het ‘heitedei’. Dat kan niet anders. Helemaal niet na dit jaar. Een jaar om nooit te vergeten!
Tekst: Klasina van der Werf
Daar kwam ook nog eens bij dat mijn man op de dag dat ik voor mezelf begon, ontslagen werd na een reorganisatie op zijn werk. Een tijd van (nog meer) financiële onzekerheid brak aan. Nu – een jaar later – kan ik zeggen dat zijn ontslag onze redding is geweest.
Vanaf dag 1 kon ik netwerken, afspraken plannen en schrijven wanneer ik dat wilde zonder dat ik oppas hoefde te regelen voor onze twee kleine kinderen. Ik had alle tijd om mijn bedrijf op te starten zonder dat onze dochters daar de dupe van werden.
Integendeel. Onze thuissituatie is nog nooit zo stabiel geweest. Geen ochtendmarathon meer waarbij alles snel moet: aankleden, ontbijten, tas inpakken, enz. Geen paniek als er iemand ziek is of als de meesters en juffen een studiedag hebben. En als iemand naar de dokter, het consultatiebureau of de logopedist moest? Dan ging heit mee.
Je moet dat wel kunnen. Hele dagen thuis zijn bij de kinderen. Uit ervaring weet ik dat je geen tel rust hebt. Er is altijd wel wat te doen en aan het eind van de dag ben je blij dat ze slapen. Tenminste, zo keek ik er tegenaan tijdens het half jaar dat ik dag in dag uit alleen thuis was bij de kinderen.
Mijn man niet. Hij heeft er vanaf dag 1 van genoten. ,,Het is toch geweldig dat ik zoveel tijd met mijn kinderen kan doorbrengen nu ze nog zo klein zijn. Dat vergeet ik later nooit weer’’, dat heeft hij meerdere malen gezegd.
Ik was blij dat hij er zo over dacht, want ik had de indruk dat ‘de buitenwereld’ het vooral sneu vond dat hij geen werk had. Geen werk? Dacht ik dan. Moet je eens kijken wat hij allemaal doet! Hij kreeg 1 felicitatiekaart toen hij huisvader werd. Van een dorpsbewoner. ‘Geniet van je kinderen’, stond erin. Dat heeft hij gedaan. Zoals alleen vaders dat kunnen. Zo gingen ze als ‘the three musketeers’ naar de zeedijk met flessenpost, speelden ze in de modder bij het blote voetenpad en hebben ze thuis heel wat tenten gebouwd.
Vrijdag was voor mij de laatste dag dat ik met een gerust hart de hele dag op pad kon gaan voor vergaderingen en interviews. Voordat ik de deur achter me dichttrok hoorde ik de oudste nog net zeggen: ,,Wij zijn de Nooitgedachtpiraten. En wie is heit?’’ ,,Kapitein Haak’’, riep de jongste enthousiast. ,,Jaaaaaa’’, riepen ze beide in koor.
Vanaf maandag wordt alles anders. Johan heeft een nieuwe baan bij Jeugdhulp Friesland als adviseur Planning & Control. Op de dag dat hij dit te horen kreeg gingen we naar zijn ouders om het goede nieuws te vertellen. Ik zie het nog voor me. Johan liep voorop, gevolgd door de meiden. ,,Ik ha de baan’’, zei hij. ,,En ik ha in wibeltosk’’, riep onze dochter van vijf jaar er meteen achteraan. ,,En ik krij bijna in grutte-meiden-prik’’, voegde de jongste van 3 jaar er aan toe. ,,Dat docht wol sear, mar dan knyp ik hiel hurd yn heit syn hân.’’
Ze hebben blijkbaar nog geen idee dat heit straks niet meer hele dagen bij hen thuis is. Die eerste tand mag ik straks in een mooi doosje bewaren. En als het zover is, mag onze kleine grote meid binnenkort heel hard in mijn hand knijpen. Behalve als het op een woensdag gebeurt. Want woensdags blijft het ‘heitedei’. Dat kan niet anders. Helemaal niet na dit jaar. Een jaar om nooit te vergeten!
Tekst: Klasina van der Werf
5 maart 2017