Een leerzame week
Mensen zeggen weleens dat ze het knap vinden dat ik kan schrijven. Ieder z’n vak, zeg ik dan. Ik zou bijvoorbeeld niet in de zorg kunnen werken, schoonmaken is ook niet mijn sterkste punt en als ik juf zou zijn, zou het een chaos worden in de klas. En juist die zorgmedewerkers, de schoonmakers en de juffen slepen ons er in deze coronatijd doorheen. Zij krijgen nu eindelijk de waardering die ze verdienen. Jammer dat daar een crisis voor nodig is!
Dat is één van de lessen die ik deze week heb geleerd. Een week om nooit te vergeten. Het blijft bizar, onwerkelijk en onzeker. Het was een week waarin we thuis een haat-liefdeverhouding kregen met Mario, waarin we met z’n vieren moesten thuiswerken (onze dochters slaagden daar heel goed in) en een week waarin we leerden relativeren. Want terwijl het virus ons letterlijk en figuurlijk achtervolgt, beseffen we weer wat écht belangrijk is in het leven: gezondheid en liefde voor elkaar. Eigenlijk wisten we dat al, maar nu worden we weer even met de neus op de feiten gedrukt. Ook daar is blijkbaar een crisis voor nodig!
Niet te vergelijken met de oorlog
Dit is voorlopig het laatste deel van mijn dagboek over de coronacrisis, anders ben ik bang dat ik teveel in herhaling val. Mocht daar aanleiding voor zijn, dan klim ik weer in de pen. Ik ga me nu richten op een bijzonder project waar ik mee bezig ben samen met dorpsgenoten in Ee. Een project over de Tweede Wereldoorlog. Dit jaar precies 75 jaar geleden. Dat was pas écht een bijzondere tijd die niet te vergelijken is met de situatie waar we nu in zitten.
Vieren dat we ‘vrij’ zijn
Het is de bedoeling dat we dit project op 21 juni presenteren, historisch gezien een bijzondere datum voor Ee. Waarom? Dat leg ik nog wel uit. We moeten eerst afwachten of dat evenement wel door kan gaan. Want ik heb zo’n gevoel dat deze coronacrisis nog wel even kan duren. Maar áls we dit overwinnen, dan ben ik ervan overtuigd, dat we alsnog gaan vieren dat we ‘vrij’ zijn, net als 75 jaar geleden. Tot die tijd wens ik iedereen heel veel liefde, geluk en gezondheid toe!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Dat is één van de lessen die ik deze week heb geleerd. Een week om nooit te vergeten. Het blijft bizar, onwerkelijk en onzeker. Het was een week waarin we thuis een haat-liefdeverhouding kregen met Mario, waarin we met z’n vieren moesten thuiswerken (onze dochters slaagden daar heel goed in) en een week waarin we leerden relativeren. Want terwijl het virus ons letterlijk en figuurlijk achtervolgt, beseffen we weer wat écht belangrijk is in het leven: gezondheid en liefde voor elkaar. Eigenlijk wisten we dat al, maar nu worden we weer even met de neus op de feiten gedrukt. Ook daar is blijkbaar een crisis voor nodig!
Niet te vergelijken met de oorlog
Dit is voorlopig het laatste deel van mijn dagboek over de coronacrisis, anders ben ik bang dat ik teveel in herhaling val. Mocht daar aanleiding voor zijn, dan klim ik weer in de pen. Ik ga me nu richten op een bijzonder project waar ik mee bezig ben samen met dorpsgenoten in Ee. Een project over de Tweede Wereldoorlog. Dit jaar precies 75 jaar geleden. Dat was pas écht een bijzondere tijd die niet te vergelijken is met de situatie waar we nu in zitten.
Vieren dat we ‘vrij’ zijn
Het is de bedoeling dat we dit project op 21 juni presenteren, historisch gezien een bijzondere datum voor Ee. Waarom? Dat leg ik nog wel uit. We moeten eerst afwachten of dat evenement wel door kan gaan. Want ik heb zo’n gevoel dat deze coronacrisis nog wel even kan duren. Maar áls we dit overwinnen, dan ben ik ervan overtuigd, dat we alsnog gaan vieren dat we ‘vrij’ zijn, net als 75 jaar geleden. Tot die tijd wens ik iedereen heel veel liefde, geluk en gezondheid toe!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
21 maart 2020