En dit was nog maar de eerste dag...
Om tien minuten over acht gaat de telefoon. Of we onze afspraak voor het interview kunnen verzetten. De dame in kwestie heeft keelpijn en wil geen risico’s nemen. We besluiten het interview later in de week telefonisch te doen. Niet veel later krijg ik een appje van de tweede persoon met wie ik vanochtend een afspraak heb. Zij heeft een zoontje en nu de scholen dicht zijn moet ze thuis blijven. ,,Wat zijn we toch in een uitzonderlijke en vreemde situatie beland’’, voegt ze er aan toe. Ze wenst me nog sterkte als ZZP’er omdat alles nu stil ligt.
Dat blijkt ook nodig want diezelfde ochtend krijg ik te horen dat één van de bijlagen waarvoor ik schrijf geannuleerd wordt. Een bijlage waarvoor ik samen met twee andere tekstschrijvers al hard aan had gewerkt om er een bewaarexemplaar van te maken. Mijn derde afspraak – met een horecaondernemer – gaat wel door. Zijn zaak is dicht, maar hij relativeert dat als ik even later met een kop koffie in zijn lege restaurant zit. ,,We moeten dit positief benaderen, beter nu even dicht dan dat we straks allemaal ziek zijn of doodgaan.’’
Chips hamsteren
Na het interview rijd ik nog even langs de Albert Heijn in Dokkum. Onderweg zie ik een bord van Theater Sense waarop staat dat alle voorstellingen geannuleerd zijn. In de supermarkt is het best druk. ,,Mam, bijna alle chips is op’’, hoor ik een meisje zeggen terwijl ik met mijn kar tussen de schappen loop. ,,Zijn mensen naast wc-papier nu ook al chips aan het hamsteren?’’, denk ik bij mezelf. In de winkel kom ik de nieuwe bewoner van ons huis tegen. Wij zijn net op tijd verhuisd, maar zij moeten nog. Ik wens haar sterkte want verhuizen is al pittig en nu helemaal.
Nog 2 weken en 4,5 dagen te gaan
Terug bij onze woonboerderij waar we tijdelijk verblijven gaan we met z’n vieren lunchen. Op maandagmiddag. Dat gebeurt nooit. De meiden hebben zich goed vermaakt op de nieuwe Nintendo die we toevallig de week ervoor hadden gekocht om te vieren dat ons huis was verkocht. Eigenlijk voor de kinderen, maar Johan is minstens zo fanatiek met de Mario-spelletjes. Jeugdnostalgie. Onder het eten begint de eerste echte ruzie tussen de kinderen over iets wat niet eerlijk is… Johan en ik kijken elkaar aan: nog 2 weken en 4,5 dagen te gaan.
Extra kantoorruimte
’s Middags hebben we wisseling van de wacht. Johan gaat aan het werk in de kamer die we – gelukkig – hebben ingericht als kantoor met bureau, printer en een prachtig uitzicht over de weilanden. Wat zijn we blij met deze extra kamer in ons huis, vooral nu we allebei zoveel mogelijk thuis moeten werken. De kinderen vermaken zich ’s middags met de knikkerbaan, met een vlot in de sloot die ze maken voor de knuffeltjes en we bakken met z’n drieën een taart voor bij de koffie. En zo komen we deze dag goed door. Maar dit was nog maar de eerste!
Elise
’s Avonds kijken we met z’n vieren naar het jeugdjournaal. Daarin zien we het indrukwekkende verhaal van Elise die een spierziekte heeft. Zij moet extra oppassen voor het coronavirus want voor haar kan de ziekte gevaarlijk zijn. Als Johan even later klaagt dat hij het toch wel erg jammer vindt dat Cambuur nu misschien geen kampioen kan worden en als ik mijn zorgen uit over de vakantie naar Tenerife die we eind april geboekt hebben zegt onze oudste dochter (8) tegen ons: Dat van Elise is veel erger.
En daarmee is alles gezegd!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Dat blijkt ook nodig want diezelfde ochtend krijg ik te horen dat één van de bijlagen waarvoor ik schrijf geannuleerd wordt. Een bijlage waarvoor ik samen met twee andere tekstschrijvers al hard aan had gewerkt om er een bewaarexemplaar van te maken. Mijn derde afspraak – met een horecaondernemer – gaat wel door. Zijn zaak is dicht, maar hij relativeert dat als ik even later met een kop koffie in zijn lege restaurant zit. ,,We moeten dit positief benaderen, beter nu even dicht dan dat we straks allemaal ziek zijn of doodgaan.’’
Chips hamsteren
Na het interview rijd ik nog even langs de Albert Heijn in Dokkum. Onderweg zie ik een bord van Theater Sense waarop staat dat alle voorstellingen geannuleerd zijn. In de supermarkt is het best druk. ,,Mam, bijna alle chips is op’’, hoor ik een meisje zeggen terwijl ik met mijn kar tussen de schappen loop. ,,Zijn mensen naast wc-papier nu ook al chips aan het hamsteren?’’, denk ik bij mezelf. In de winkel kom ik de nieuwe bewoner van ons huis tegen. Wij zijn net op tijd verhuisd, maar zij moeten nog. Ik wens haar sterkte want verhuizen is al pittig en nu helemaal.
Nog 2 weken en 4,5 dagen te gaan
Terug bij onze woonboerderij waar we tijdelijk verblijven gaan we met z’n vieren lunchen. Op maandagmiddag. Dat gebeurt nooit. De meiden hebben zich goed vermaakt op de nieuwe Nintendo die we toevallig de week ervoor hadden gekocht om te vieren dat ons huis was verkocht. Eigenlijk voor de kinderen, maar Johan is minstens zo fanatiek met de Mario-spelletjes. Jeugdnostalgie. Onder het eten begint de eerste echte ruzie tussen de kinderen over iets wat niet eerlijk is… Johan en ik kijken elkaar aan: nog 2 weken en 4,5 dagen te gaan.
Extra kantoorruimte
’s Middags hebben we wisseling van de wacht. Johan gaat aan het werk in de kamer die we – gelukkig – hebben ingericht als kantoor met bureau, printer en een prachtig uitzicht over de weilanden. Wat zijn we blij met deze extra kamer in ons huis, vooral nu we allebei zoveel mogelijk thuis moeten werken. De kinderen vermaken zich ’s middags met de knikkerbaan, met een vlot in de sloot die ze maken voor de knuffeltjes en we bakken met z’n drieën een taart voor bij de koffie. En zo komen we deze dag goed door. Maar dit was nog maar de eerste!
Elise
’s Avonds kijken we met z’n vieren naar het jeugdjournaal. Daarin zien we het indrukwekkende verhaal van Elise die een spierziekte heeft. Zij moet extra oppassen voor het coronavirus want voor haar kan de ziekte gevaarlijk zijn. Als Johan even later klaagt dat hij het toch wel erg jammer vindt dat Cambuur nu misschien geen kampioen kan worden en als ik mijn zorgen uit over de vakantie naar Tenerife die we eind april geboekt hebben zegt onze oudste dochter (8) tegen ons: Dat van Elise is veel erger.
En daarmee is alles gezegd!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
17 maart 2020