Gekkenhuis
Het is een gekkenhuis op de huizenmarkt. Door programma’s als Kopen zonder kijken – of Kijken zonder kopen zoals mijn vader altijd zegt – wisten we dat de woningmarkt in de rest van Nederland oververhit was. Maar nu maken we in ons eigen Noardeast-Fryslân ook Westerse taferelen mee.
Eerst dachten we nog: daar doen wij niet aan mee. Maar als je meerdere keren naast een huis grijpt omdat een ander sneller is of hoger biedt dan begin je je grenzen toch wat te verleggen. Mét resultaat, want vanaf 18 december zijn wij de trotse eigenaren van een huis in Dokkum.
Natuurlijk hadden we er vooraf wel goed over nagedacht en wisten we ongeveer wat we wilden en wat we níet wilden. Maar het ging allemaal wel heel snel. Op dezelfde dag dat we het huis bezichtigden, hadden we het al gekocht.
Langzaamaan begint het door te dringen dat we na bijna vijftien jaar het dorp Ee gaan verlaten. En dat maakt het allemaal wat dubbel. Dit is het dorp waar onze kinderen zijn geboren, waar ze onbezorgd konden spelen en waar ze voor het eerst naar school gingen.
Zelf ben ik ook aan het dorpje verknocht geraakt. Samen met andere dorpsbewoners hebben we Ee als vlasdorp op de kaart gezet omdat in dit dorp nog een uniek vlasmuseum te vinden is. Dankzij dit dorp weet ik alles over vlas en ook de kinderen weten weer dat van vlas kleding wordt gemaakt, dankzij het educatieproject op de basisschool.
We zullen Ee nooit vergeten, maar hebben nu ook erg veel zin om opnieuw te beginnen in Elfstedenstad Dokkum. Een nieuwe woonplaats brengt vast weer mooie kansen met zich mee. Na al die jaren is het ook wel weer leuk om over iets anders te schrijven dan over vlas.
Om te beginnen zoek ik uit wie Dirk Raphaelsz Camphuysen eigenlijk was. In die straat komen we namelijk te wonen. Op Wikipedia lees ik dat hij een Nederlandse dichter, kunstenaar en predikant was. Hij is in 1586 in Gorinchem geboren en overleed in 1627 in Dokkum op 41-jarige leeftijd. Net zo oud als ik nu ben. En wat was zijn beroep in de laatste jaren van zijn leven? Vlashandelaar…
Klasina van der Werf
Bron: De Westereender, november 2020
Eerst dachten we nog: daar doen wij niet aan mee. Maar als je meerdere keren naast een huis grijpt omdat een ander sneller is of hoger biedt dan begin je je grenzen toch wat te verleggen. Mét resultaat, want vanaf 18 december zijn wij de trotse eigenaren van een huis in Dokkum.
Natuurlijk hadden we er vooraf wel goed over nagedacht en wisten we ongeveer wat we wilden en wat we níet wilden. Maar het ging allemaal wel heel snel. Op dezelfde dag dat we het huis bezichtigden, hadden we het al gekocht.
Langzaamaan begint het door te dringen dat we na bijna vijftien jaar het dorp Ee gaan verlaten. En dat maakt het allemaal wat dubbel. Dit is het dorp waar onze kinderen zijn geboren, waar ze onbezorgd konden spelen en waar ze voor het eerst naar school gingen.
Zelf ben ik ook aan het dorpje verknocht geraakt. Samen met andere dorpsbewoners hebben we Ee als vlasdorp op de kaart gezet omdat in dit dorp nog een uniek vlasmuseum te vinden is. Dankzij dit dorp weet ik alles over vlas en ook de kinderen weten weer dat van vlas kleding wordt gemaakt, dankzij het educatieproject op de basisschool.
We zullen Ee nooit vergeten, maar hebben nu ook erg veel zin om opnieuw te beginnen in Elfstedenstad Dokkum. Een nieuwe woonplaats brengt vast weer mooie kansen met zich mee. Na al die jaren is het ook wel weer leuk om over iets anders te schrijven dan over vlas.
Om te beginnen zoek ik uit wie Dirk Raphaelsz Camphuysen eigenlijk was. In die straat komen we namelijk te wonen. Op Wikipedia lees ik dat hij een Nederlandse dichter, kunstenaar en predikant was. Hij is in 1586 in Gorinchem geboren en overleed in 1627 in Dokkum op 41-jarige leeftijd. Net zo oud als ik nu ben. En wat was zijn beroep in de laatste jaren van zijn leven? Vlashandelaar…
Klasina van der Werf
Bron: De Westereender, november 2020
11 november 2020