Henk
Dat was even schrikken zondagavond. Ik kreeg een telefoontje van mijn moeder. Ze kwam met slecht nieuws, over Henk. Meteen gingen mijn gedachten terug naar die zomer van 1996, toen ik Henk leerde kennen.
Ik was zestien jaar. Hij vestigde zich bij ons in het dorp, in Damwâld, waar ik nog bij m’n ouders woonde. Toen ik hoorde van Henk ben ik meteen op hem afgestapt. Het klikte vanaf de eerste minuut. Vier jaar lang ging ik elk weekend fluitend op mijn fiets naar Henk toe. Totdat ik afgestudeerd was. We verloren elkaar uit het oog, maar toch ben ik Henk nooit vergeten.
Mijn moeder had het stokje vlak daarna van mij overgenomen bij Henk in Dokkum. Daardoor kwam ik toch nog regelmatig bij Henk over de vloer. Het was er een zoete inval, altijd gezellig. Lekker sneupen tussen de kledingrekken en ondertussen kletsen met oud-collega’s.
We sturen elkaar nog altijd een kaartje met kerst en met speciale gebeurtenissen zoeken we elkaar op. Zo zijn de dames van Henk vorig jaar nog bij mij thuis geweest op poppeslok. Tot diep in de nacht, want we hadden veel stof om over bij te praten. En natuurlijk werden mooie herinneringen over Henk weer opgehaald.
In mei van dit jaar zei ook mijn moeder vaarwel tegen Henk. Maar gelukkig konden we hem altijd nog opzoeken, wanneer we maar wilden. Dat is nu verleden tijd. Sinds deze week zijn alle winkels van Henk gesloten. In Dokkum, Damwâld, maar ook in honderd andere plaatsen.
Ik begin me nu echt zorgen te maken. Want als zelfs ‘mijn’ Henk – waar ik mijn eerste geld heb verdiend – het hoofd niet eens meer boven water kan houden, wie volgen er dan nog meer?
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 5 oktober 2012
Ik was zestien jaar. Hij vestigde zich bij ons in het dorp, in Damwâld, waar ik nog bij m’n ouders woonde. Toen ik hoorde van Henk ben ik meteen op hem afgestapt. Het klikte vanaf de eerste minuut. Vier jaar lang ging ik elk weekend fluitend op mijn fiets naar Henk toe. Totdat ik afgestudeerd was. We verloren elkaar uit het oog, maar toch ben ik Henk nooit vergeten.
Mijn moeder had het stokje vlak daarna van mij overgenomen bij Henk in Dokkum. Daardoor kwam ik toch nog regelmatig bij Henk over de vloer. Het was er een zoete inval, altijd gezellig. Lekker sneupen tussen de kledingrekken en ondertussen kletsen met oud-collega’s.
We sturen elkaar nog altijd een kaartje met kerst en met speciale gebeurtenissen zoeken we elkaar op. Zo zijn de dames van Henk vorig jaar nog bij mij thuis geweest op poppeslok. Tot diep in de nacht, want we hadden veel stof om over bij te praten. En natuurlijk werden mooie herinneringen over Henk weer opgehaald.
In mei van dit jaar zei ook mijn moeder vaarwel tegen Henk. Maar gelukkig konden we hem altijd nog opzoeken, wanneer we maar wilden. Dat is nu verleden tijd. Sinds deze week zijn alle winkels van Henk gesloten. In Dokkum, Damwâld, maar ook in honderd andere plaatsen.
Ik begin me nu echt zorgen te maken. Want als zelfs ‘mijn’ Henk – waar ik mijn eerste geld heb verdiend – het hoofd niet eens meer boven water kan houden, wie volgen er dan nog meer?
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 5 oktober 2012
5 oktober 2012