Het is menens!
Het coronavirus komt steeds dichterbij. Ook in Noardeast-Fryslân is nu een inwoner positief getest. Volgens deskundigen gaat het Noorden niet aan corona voorbij: de piek komt hier later.
Het nieuws komt niet als een verrassing, maar het wordt nu wel menens! We zijn nóg alerter met bezoek en ik probeer mijn interviews zoveel mogelijk telefonisch te doen. Ook Johan is uren achter elkaar aan het beeldbellen met collega’s (hij was vanochtend alleen vergeten gel in z’n haar te doen) en de vriendinnetjes die met onze dochters wilden spelen hebben we weer weggestuurd.
Geen risico’s
We nemen geen risico’s. Als we ons steentje willen bijdragen moeten we het goed doen en geen bezoek afleggen/ontvangen als dit niet noodzakelijk is. Gevolg is dat we als gezin echt op elkaar aangewezen zijn en tot mijn verbazing gaat dat best goed. Op een paar ruzietjes na – onder andere over wie aan de beurt is met de nieuwe Nintendo Switch en vooral wie de beste is – groeien we juist dichter naar elkaar toe.
Veteren
Omdat fysieke interviews, vergaderingen, school, sport en speelafspraken zijn afgezegd, hebben we meer tijd voor elkaar dan ooit. We doen nu dingen waar we normaalgesproken nooit aan toe komen. Zo heb ik onze jongste dochter eindelijk leren veteren (ze is 6 jaar, dus ik geef toe, dat werd tijd). De oudste gaf vandaag een spreekbeurt over cavia’s om ons te overtuigen dat ze een cavia als huisdier wil (ze had me bijna, vooral met die laatste zin ‘ik zal hem goed verzorgen en heel veel liefde geven’). En de jongste schreef een kaart aan haar vriendin: ‘Liefe Nora, beste vrienden, van Anouk. Adres: Omgong 14, De Terp, Ee’. Nu maar hopen dat de kaart aankomt.
Flexibel
Verder hebben we samen de trampoline uit de sloot achter de boerderij gevist, gerepareerd en schoongemaakt. Die staat nu voor het huis en is meteen door de dames in gebruik genomen. Zo komen we de dagen wel door. Het is opvallend hoe flexibel de kinderen zijn. Ze doen er helemaal niet moeilijk over dat ze niet met anderen mogen spelen. En dat onze reis naar Tenerife in april waarschijnlijk niet doorgaat hadden ze al verwacht (de oudste: ik dacht dat dat al zeker was; de jongste: ik vind Tenerife toch niet leuk).
Tijd voor elkaar
Eigenlijk gaan we terug naar de basis. We hebben weer tijd en aandacht voor elkaar. ’s Ochtends met z’n vieren ontbijten, samen koffiedrinken, gezellig aan de keukentafel (t)huiswerk maken of een spelletje doen. Dát is wat kinderen belangrijk vinden en misschien ook wel de reden dat ze lekker in hun vel zitten. Het klinkt tegenstrijdig, want ondanks dat we afstand moeten nemen van elkaar merk ik bij ons thuis dat het tegenovergestelde gebeurt: corona verbroedert!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Het nieuws komt niet als een verrassing, maar het wordt nu wel menens! We zijn nóg alerter met bezoek en ik probeer mijn interviews zoveel mogelijk telefonisch te doen. Ook Johan is uren achter elkaar aan het beeldbellen met collega’s (hij was vanochtend alleen vergeten gel in z’n haar te doen) en de vriendinnetjes die met onze dochters wilden spelen hebben we weer weggestuurd.
Geen risico’s
We nemen geen risico’s. Als we ons steentje willen bijdragen moeten we het goed doen en geen bezoek afleggen/ontvangen als dit niet noodzakelijk is. Gevolg is dat we als gezin echt op elkaar aangewezen zijn en tot mijn verbazing gaat dat best goed. Op een paar ruzietjes na – onder andere over wie aan de beurt is met de nieuwe Nintendo Switch en vooral wie de beste is – groeien we juist dichter naar elkaar toe.
Veteren
Omdat fysieke interviews, vergaderingen, school, sport en speelafspraken zijn afgezegd, hebben we meer tijd voor elkaar dan ooit. We doen nu dingen waar we normaalgesproken nooit aan toe komen. Zo heb ik onze jongste dochter eindelijk leren veteren (ze is 6 jaar, dus ik geef toe, dat werd tijd). De oudste gaf vandaag een spreekbeurt over cavia’s om ons te overtuigen dat ze een cavia als huisdier wil (ze had me bijna, vooral met die laatste zin ‘ik zal hem goed verzorgen en heel veel liefde geven’). En de jongste schreef een kaart aan haar vriendin: ‘Liefe Nora, beste vrienden, van Anouk. Adres: Omgong 14, De Terp, Ee’. Nu maar hopen dat de kaart aankomt.
Flexibel
Verder hebben we samen de trampoline uit de sloot achter de boerderij gevist, gerepareerd en schoongemaakt. Die staat nu voor het huis en is meteen door de dames in gebruik genomen. Zo komen we de dagen wel door. Het is opvallend hoe flexibel de kinderen zijn. Ze doen er helemaal niet moeilijk over dat ze niet met anderen mogen spelen. En dat onze reis naar Tenerife in april waarschijnlijk niet doorgaat hadden ze al verwacht (de oudste: ik dacht dat dat al zeker was; de jongste: ik vind Tenerife toch niet leuk).
Tijd voor elkaar
Eigenlijk gaan we terug naar de basis. We hebben weer tijd en aandacht voor elkaar. ’s Ochtends met z’n vieren ontbijten, samen koffiedrinken, gezellig aan de keukentafel (t)huiswerk maken of een spelletje doen. Dát is wat kinderen belangrijk vinden en misschien ook wel de reden dat ze lekker in hun vel zitten. Het klinkt tegenstrijdig, want ondanks dat we afstand moeten nemen van elkaar merk ik bij ons thuis dat het tegenovergestelde gebeurt: corona verbroedert!
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
20 maart 2020