Jeugdtrauma's
Ik dacht dat ik een vrij onbezorgde jeugd had gehad. Maar tijdens het maken van deze krant kwamen er verschillende gebeurtenissen uit mijn jeugd naar boven waar ik geen goede herinneringen aan heb.
Het begon met een interview met Auke de Boer. Heel lang geleden heb ik orgelles van hem gehad, in de Mounetille in Damwâld. Net als mijn zussen ging ik eerst op blokfluitles en om me verder muzikaal te ontwikkelen mocht ik op orgel. Bij Auke de Boer. Het heeft niet lang geduurd, want al gauw stuurde Auke mij weg. Ik bleek geen talent te hebben. Nu, dertig jaar later, kreeg ik een verklaring van hem. ,,Vroeger gingen alle kinderen uit het dorp op orgelles, maar er werd niet gekeken of ze wel een klik hadden met het instrument. Creatieve mensen zijn vaak helemaal niet zo goed in orgel spelen’’, voegde hij er aan toe.
Een paar weken later stond een interview met Jaap Boersma op de planning. Jaap is al van jongs af aan mijn tandarts. ,,De Van der Werfjes hebben weer goed gescoord’’, zouden wij vroeger een keer gezegd hebben nadat we een vervolgafspraak maakten voor het zoveelste gaatje dat geboord moest worden. Wat was ik altijd zenuwachtig voor die halfjaarlijkse controle. Elke keer als ik op die harde bank in de wachtkamer zat bekroop me weer dat zelfde gevoel als vroeger. Maar gelukkig is mijn tandarts nu verhuisd naar een nieuw pand in De Westereen. Daar kan ik met een schone lei beginnen. Alhoewel.. ik zag in de wachtkamer diezelfde harde banken weer staan. ,,We vonden het wel leuk om iets uit het oude pand mee te nemen’’, zei Jaap.
Het meest spannende moment uit mijn jeugd was denk ik toch wel het bezoek van Sinterklaas aan ons dorp. Met alle kinderen van de basisschool – en dat waren een heleboel – stonden we na de intocht een keer in een hele grote zaal te wachten op de uitslag van een kleurwedstrijd. Ik was nog maar een klein meisje, maar weet het nog precies. Ik was namelijk één van de winnaars en mocht een prijs – een pop – uit handen van Sinterklaas in ontvangst nemen. Doodeng vond ik die grote man met rode mijter en lange baard. Datzelfde bange gevoel had ik vorige week ook heel even toen ik voor De Westereender een exclusief interview mocht houden met de Goedheiligman in zijn rode mantel en met zijn Tjoekeboek op schoot waar de vragen van de kinderen in stonden.
Mijn grootste jeugdtrauma heb ik denk ik overgehouden aan de McDonald’s. Nieuwsgierig? Ik vertel er alles over in mijn volgende column…
Klasina van der Werf
(Bron: De Westereender, november 2021)
Het begon met een interview met Auke de Boer. Heel lang geleden heb ik orgelles van hem gehad, in de Mounetille in Damwâld. Net als mijn zussen ging ik eerst op blokfluitles en om me verder muzikaal te ontwikkelen mocht ik op orgel. Bij Auke de Boer. Het heeft niet lang geduurd, want al gauw stuurde Auke mij weg. Ik bleek geen talent te hebben. Nu, dertig jaar later, kreeg ik een verklaring van hem. ,,Vroeger gingen alle kinderen uit het dorp op orgelles, maar er werd niet gekeken of ze wel een klik hadden met het instrument. Creatieve mensen zijn vaak helemaal niet zo goed in orgel spelen’’, voegde hij er aan toe.
Een paar weken later stond een interview met Jaap Boersma op de planning. Jaap is al van jongs af aan mijn tandarts. ,,De Van der Werfjes hebben weer goed gescoord’’, zouden wij vroeger een keer gezegd hebben nadat we een vervolgafspraak maakten voor het zoveelste gaatje dat geboord moest worden. Wat was ik altijd zenuwachtig voor die halfjaarlijkse controle. Elke keer als ik op die harde bank in de wachtkamer zat bekroop me weer dat zelfde gevoel als vroeger. Maar gelukkig is mijn tandarts nu verhuisd naar een nieuw pand in De Westereen. Daar kan ik met een schone lei beginnen. Alhoewel.. ik zag in de wachtkamer diezelfde harde banken weer staan. ,,We vonden het wel leuk om iets uit het oude pand mee te nemen’’, zei Jaap.
Het meest spannende moment uit mijn jeugd was denk ik toch wel het bezoek van Sinterklaas aan ons dorp. Met alle kinderen van de basisschool – en dat waren een heleboel – stonden we na de intocht een keer in een hele grote zaal te wachten op de uitslag van een kleurwedstrijd. Ik was nog maar een klein meisje, maar weet het nog precies. Ik was namelijk één van de winnaars en mocht een prijs – een pop – uit handen van Sinterklaas in ontvangst nemen. Doodeng vond ik die grote man met rode mijter en lange baard. Datzelfde bange gevoel had ik vorige week ook heel even toen ik voor De Westereender een exclusief interview mocht houden met de Goedheiligman in zijn rode mantel en met zijn Tjoekeboek op schoot waar de vragen van de kinderen in stonden.
Mijn grootste jeugdtrauma heb ik denk ik overgehouden aan de McDonald’s. Nieuwsgierig? Ik vertel er alles over in mijn volgende column…
Klasina van der Werf
(Bron: De Westereender, november 2021)
10 november 2021