Jittie
Ik ben dit jaar 40 jaar geworden. Een hele mijlpaal en dat heb ik geweten. Ik kreeg allemaal berichtjes via whatsapp, felicitaties via social media en zelfs nog een paar kaarten per ouderwetse post. Van één kaart zie ik altijd al aan het handschrift van wie die komt. Van ome Kees en tante Pietsje.
Elk jaar als ik die verjaardagskaart lees, denk ik aan mijn nicht Jittie. Toen ik 36 jaar werd dacht ik: net zo oud als Jittie. Het jaar erna voelde vreemd en dit jaar, nu ik 40 ben geworden, dacht ik aan hoe dit voor Kees en Pietsje moet zijn. Zij hebben deze mijlpaal nooit met hun dochter kunnen vieren.
Dit jaar heb ik het voor het eerst met onze kinderen over Jittie gehad. Zij was mijn ‘grote nicht’, net zoals Lisanne hun grote nicht is. Het kwam ter sprake door de Elfstedenzwemtocht van Maarten van der Weijden. De juf had daar op school over vertelt. ,,Maarten hat it foarich jier ek al probearre’’, vertelde de jongste dochter van vijf later thuis. ,,Mar toen is it net lukt, want hy krige kanker…’’
De dag na de Elfstedenzwemtocht stond het volgende bericht in de krant:
Kees en Pietsje van der Werf hebben zich een paar kilometer verderop tussen de rietkragen opgesteld. Ook zij hebben met kanker te maken gehad, wat heet, ze verloren hun dochter acht jaar geleden. Als Van der Weijden voorbijkomt, begint Kees onophoudelijk te klappen. Achter zijn bril staan de tranen in zijn blauwe ogen. ,,Dat die man zo lijdt. We kunnen alleen maar dankbaar zijn'', zegt hij.
En zo kwam dankzij Maarten bij ons thuis het gesprek op die vreselijke rotziekte, kanker. Ik vertelde de kinderen dat mensen tegenwoordig vaak kunnen genezen van die ziekte, zoals Maarten. ,,Maar soms ook niet. Net als mijn nicht Jittie. Zij had ook kanker en is maar 36 jaar geworden. Zij heeft een dochter, Iris, die kennen jullie wel van de familiedag.’’
Die familiedag is dit jaar door omstandigheden helaas niet doorgegaan. Maar zoals elk jaar hebben we wel weer een mooi bloemstuk voor op het graf van Jittie laten maken. Een bloemstuk met roze rozen en 1 witte in het midden. Voor Jittie. Omdat we haar nooit zullen vergeten!
Klasina van der Werf
Elk jaar als ik die verjaardagskaart lees, denk ik aan mijn nicht Jittie. Toen ik 36 jaar werd dacht ik: net zo oud als Jittie. Het jaar erna voelde vreemd en dit jaar, nu ik 40 ben geworden, dacht ik aan hoe dit voor Kees en Pietsje moet zijn. Zij hebben deze mijlpaal nooit met hun dochter kunnen vieren.
Dit jaar heb ik het voor het eerst met onze kinderen over Jittie gehad. Zij was mijn ‘grote nicht’, net zoals Lisanne hun grote nicht is. Het kwam ter sprake door de Elfstedenzwemtocht van Maarten van der Weijden. De juf had daar op school over vertelt. ,,Maarten hat it foarich jier ek al probearre’’, vertelde de jongste dochter van vijf later thuis. ,,Mar toen is it net lukt, want hy krige kanker…’’
De dag na de Elfstedenzwemtocht stond het volgende bericht in de krant:
Kees en Pietsje van der Werf hebben zich een paar kilometer verderop tussen de rietkragen opgesteld. Ook zij hebben met kanker te maken gehad, wat heet, ze verloren hun dochter acht jaar geleden. Als Van der Weijden voorbijkomt, begint Kees onophoudelijk te klappen. Achter zijn bril staan de tranen in zijn blauwe ogen. ,,Dat die man zo lijdt. We kunnen alleen maar dankbaar zijn'', zegt hij.
En zo kwam dankzij Maarten bij ons thuis het gesprek op die vreselijke rotziekte, kanker. Ik vertelde de kinderen dat mensen tegenwoordig vaak kunnen genezen van die ziekte, zoals Maarten. ,,Maar soms ook niet. Net als mijn nicht Jittie. Zij had ook kanker en is maar 36 jaar geworden. Zij heeft een dochter, Iris, die kennen jullie wel van de familiedag.’’
Die familiedag is dit jaar door omstandigheden helaas niet doorgegaan. Maar zoals elk jaar hebben we wel weer een mooi bloemstuk voor op het graf van Jittie laten maken. Een bloemstuk met roze rozen en 1 witte in het midden. Voor Jittie. Omdat we haar nooit zullen vergeten!
Klasina van der Werf
28 december 2019