Keuzes
Wat moet je veel keuzes maken als je gaat minimaliseren. En als je die keuzes nu alleen moet maken, was het nog wel te doen. Maar ik heb ook te maken met een man en twee kinderen die soms heel anders over ontspullen denken.
Negen maanden wonen we inmiddels in een huurwoning, een woonboerderij met een hele grote zolder. Op die zolder hebben we al onze spullen die we in eerste instantie wilden meenemen naar het nieuwe huis, gestald. Die spullen staan er nu dus al negen maanden. En hoe vaak hebben we ze echt nodig gehad? Nooit! Conclusie: we kunnen dus ook wel zonder.
We weten nu in wat voor huis we komen te wonen en dat maakt het ontspullen een stuk gemakkelijker. We kijken niet meer naar wat we hebben, maar naar wat we willen houden. En dat is niet veel, want zoals ik in mijn vorige blog vertelde hebben we een klein huis gekocht. De grote kast van Rivièra Maison uit de woonkamer kan nu dus weg, we verkopen deze via Marktplaats.
Dit is uiteindelijk het enige dat we via Marktplaats hebben verkocht. De rest geven we liever weg aan vrienden of familie dan dat we er nog een paar tientjes van onbekenden voor krijgen. Dus krijgt een collega onze hoogslaper voor haar dochter, de juf een Lief-kastje voor de kinderkamer en mijn zus het Blondservies dat prachtig in hun nieuwe keuken staat. Ze zijn er allemaal blij mee.
Loslaten
Het wegdoen van persoonlijke spullen is een stuk moeilijker. De blog ‘Tien tips die je helpen om los te laten’ heeft me daar goed bij geholpen. Want het gaat inderdaad om ‘loslaten’. Zo had ik twee dozen vol met knutselwerkjes van de kinderen bewaard, een doos met de leukste babykleertjes en tientallen fotoboeken. Maar wat doe je ermee? Bewaren in een doos op zolder. Een zolder die we straks niet meer hebben…
Eén van de tips die helpt bij het loslaten was: het bewust afscheid nemen van je spullen. Eigenlijk was dat best leuk. De kinderen hebben hun knutselwerkjes van vroeger weer eens bekeken (‘dat kunnen we nu veeeeeel beter’), ze hebben met hun eigen babykleertjes gespeeld en zich verwonderd dat ze daar ooit in pasten. Zelf heb ik de leukste foto’s uit de oude fotoboeken gehaald en daar één boek van gemaakt. De rest hebben we weggedaan.
De kinderen bekijken nog één keer de knutselwerkjes die ze vroeger hebben gemaakt.
De cd’s en dvd’s hadden de eerste verhuizing nog overleefd, maar dit keer haalden ze de selectie niet. Ik had er in eerste instantie moeite mee, vanwege de herinneringen die ik er aan had. Zo zat mijn eerste single er nog tussen die ik van mijn man had gekregen, ‘I’ll say goodbye’ van Trijntje Oosterhuis (niet echt een opbeurende tekst trouwens). En als je er over nadenkt hoeveel geld al deze schijfjes bij elkaar opgeteld hebben gekost… Maar – zo heb ik geleerd – dit zijn geen redenen om de spullen te houden. Als je écht wilt minimaliseren, moet je loslaten.
Lelijk kleedje
Mijn man heeft daar met bepaalde dingen iets meer moeite mee. Zo vroeg ik hem om zijn Cambuursjaals even te schiften, maar na de selectie zaten er nog steeds zes sjaals in de opbergdoos. ,,Je moet toch begrijpen dat dit collectorsitems zijn?’’, zei hij. Ondertussen bekeek ik een kleedje met een tijger erop die van mijn beppe was geweest. ,,Wat is dat voor lelijk ding’’, vroeg Johan. ,,Die heb ik van mijn beppe gekregen’’, antwoordde ik. Ik dacht aan mijn beppe die altijd zo heerlijk nuchter was. ,,It is mar in kleedsje’’, zou ze hebben gezegd. We stelden een compromis: hij één Cambuursjaal weg en ik het lelijke kleedje.
Met de kinderen hadden we voor de eerste verhuizing al keuzes gemaakt door te kijken: waar spelen ze nog mee? Van al het overige speelgoed bleef alleen Randy over. Het waren drie stemmen tegen één. Randy is een megagrote knuffel die we vorig jaar in Slagharen hebben gewonnen. Een geweldig moment en dat moment zullen we nooit vergeten. Ook niet nu Randy bij iemand anders op de slaapkamer staat. Tijdens het opruimen ontdekten de kinderen ook weer speelgoed uit het twijfelhoekje, oftewel het hoekje met spullen waarvan het nog te vroeg was om ze weg te doen. Ze hebben er de hele middag prachtig mee gespeeld, de keukenvloer lag bezaaid met speelgoed, totdat onze oudste dochter om zich heen keek en terecht opmerkte: ‘mem, we waren toch aan het ontspullen?’
Van tien dikke fotoboeken maak ik nu één boek met alleen de mooiste foto’s erin.
Het gaat lukken
Ik leg haar uit dat ontspullen een proces is. ,,Het probleem heeft zich tijdelijk even verplaatst van de zolder naar onze woonboerderij, maar als we straks in het nieuwe huis wonen, dan wordt het écht beter.’’ Mijn man lacht omdat deze woorden hem bekend voorkomen, maar dit keer geloof ik er echt in dat het gaat lukken. We hebben al een hele slag gemaakt. Verhuizers zijn zelfs niet meer nodig, want we kunnen alles wel in een klein busje vervoeren.
Het opruimen geeft nu al rust in mijn hoofd mede dankzij de belangrijkste les die ik dankzij Moeders Minimimalisme geleerd heb: herinneringen bewaar je in je hart en niet in een doos op zolder.
Klasina van der Werf
Ps: Op 1 januari 2021 gaan we verhuizen van Westergeest naar Dokkum. Daarna volgt er nog één blog over hoe het bevalt in een huis met minder spullen.
Bron: www.moedersminimalisme.nl
Negen maanden wonen we inmiddels in een huurwoning, een woonboerderij met een hele grote zolder. Op die zolder hebben we al onze spullen die we in eerste instantie wilden meenemen naar het nieuwe huis, gestald. Die spullen staan er nu dus al negen maanden. En hoe vaak hebben we ze echt nodig gehad? Nooit! Conclusie: we kunnen dus ook wel zonder.
We weten nu in wat voor huis we komen te wonen en dat maakt het ontspullen een stuk gemakkelijker. We kijken niet meer naar wat we hebben, maar naar wat we willen houden. En dat is niet veel, want zoals ik in mijn vorige blog vertelde hebben we een klein huis gekocht. De grote kast van Rivièra Maison uit de woonkamer kan nu dus weg, we verkopen deze via Marktplaats.
Dit is uiteindelijk het enige dat we via Marktplaats hebben verkocht. De rest geven we liever weg aan vrienden of familie dan dat we er nog een paar tientjes van onbekenden voor krijgen. Dus krijgt een collega onze hoogslaper voor haar dochter, de juf een Lief-kastje voor de kinderkamer en mijn zus het Blondservies dat prachtig in hun nieuwe keuken staat. Ze zijn er allemaal blij mee.
Loslaten
Het wegdoen van persoonlijke spullen is een stuk moeilijker. De blog ‘Tien tips die je helpen om los te laten’ heeft me daar goed bij geholpen. Want het gaat inderdaad om ‘loslaten’. Zo had ik twee dozen vol met knutselwerkjes van de kinderen bewaard, een doos met de leukste babykleertjes en tientallen fotoboeken. Maar wat doe je ermee? Bewaren in een doos op zolder. Een zolder die we straks niet meer hebben…
Eén van de tips die helpt bij het loslaten was: het bewust afscheid nemen van je spullen. Eigenlijk was dat best leuk. De kinderen hebben hun knutselwerkjes van vroeger weer eens bekeken (‘dat kunnen we nu veeeeeel beter’), ze hebben met hun eigen babykleertjes gespeeld en zich verwonderd dat ze daar ooit in pasten. Zelf heb ik de leukste foto’s uit de oude fotoboeken gehaald en daar één boek van gemaakt. De rest hebben we weggedaan.
De kinderen bekijken nog één keer de knutselwerkjes die ze vroeger hebben gemaakt.
De cd’s en dvd’s hadden de eerste verhuizing nog overleefd, maar dit keer haalden ze de selectie niet. Ik had er in eerste instantie moeite mee, vanwege de herinneringen die ik er aan had. Zo zat mijn eerste single er nog tussen die ik van mijn man had gekregen, ‘I’ll say goodbye’ van Trijntje Oosterhuis (niet echt een opbeurende tekst trouwens). En als je er over nadenkt hoeveel geld al deze schijfjes bij elkaar opgeteld hebben gekost… Maar – zo heb ik geleerd – dit zijn geen redenen om de spullen te houden. Als je écht wilt minimaliseren, moet je loslaten.
Lelijk kleedje
Mijn man heeft daar met bepaalde dingen iets meer moeite mee. Zo vroeg ik hem om zijn Cambuursjaals even te schiften, maar na de selectie zaten er nog steeds zes sjaals in de opbergdoos. ,,Je moet toch begrijpen dat dit collectorsitems zijn?’’, zei hij. Ondertussen bekeek ik een kleedje met een tijger erop die van mijn beppe was geweest. ,,Wat is dat voor lelijk ding’’, vroeg Johan. ,,Die heb ik van mijn beppe gekregen’’, antwoordde ik. Ik dacht aan mijn beppe die altijd zo heerlijk nuchter was. ,,It is mar in kleedsje’’, zou ze hebben gezegd. We stelden een compromis: hij één Cambuursjaal weg en ik het lelijke kleedje.
Met de kinderen hadden we voor de eerste verhuizing al keuzes gemaakt door te kijken: waar spelen ze nog mee? Van al het overige speelgoed bleef alleen Randy over. Het waren drie stemmen tegen één. Randy is een megagrote knuffel die we vorig jaar in Slagharen hebben gewonnen. Een geweldig moment en dat moment zullen we nooit vergeten. Ook niet nu Randy bij iemand anders op de slaapkamer staat. Tijdens het opruimen ontdekten de kinderen ook weer speelgoed uit het twijfelhoekje, oftewel het hoekje met spullen waarvan het nog te vroeg was om ze weg te doen. Ze hebben er de hele middag prachtig mee gespeeld, de keukenvloer lag bezaaid met speelgoed, totdat onze oudste dochter om zich heen keek en terecht opmerkte: ‘mem, we waren toch aan het ontspullen?’
Van tien dikke fotoboeken maak ik nu één boek met alleen de mooiste foto’s erin.
Het gaat lukken
Ik leg haar uit dat ontspullen een proces is. ,,Het probleem heeft zich tijdelijk even verplaatst van de zolder naar onze woonboerderij, maar als we straks in het nieuwe huis wonen, dan wordt het écht beter.’’ Mijn man lacht omdat deze woorden hem bekend voorkomen, maar dit keer geloof ik er echt in dat het gaat lukken. We hebben al een hele slag gemaakt. Verhuizers zijn zelfs niet meer nodig, want we kunnen alles wel in een klein busje vervoeren.
Het opruimen geeft nu al rust in mijn hoofd mede dankzij de belangrijkste les die ik dankzij Moeders Minimimalisme geleerd heb: herinneringen bewaar je in je hart en niet in een doos op zolder.
Klasina van der Werf
Ps: Op 1 januari 2021 gaan we verhuizen van Westergeest naar Dokkum. Daarna volgt er nog één blog over hoe het bevalt in een huis met minder spullen.
Bron: www.moedersminimalisme.nl
16 december 2020