Lokale sufferdje
‘Dus jij gaat voor het lokale sufferdje schrijven?’ Dat zei een brandweercommandant ruim vijftien jaar geleden tegen mij toen ik vertelde dat ik stopte met mijn werkzaamheden voor het vakblad van de brandweer. Hij voegde er nog net niet aan toe dat een streekkrant voor mislukte journalisten is.
Voor mij was het een bewuste keuze om te schrijven voor de lokale krant. Bijzondere verhalen over ‘gewone’ mensen. Maar zo dacht niet iedereen erover. Want welke journalist wil er nou ‘stoffige stukjes’ tikken over een ‘simpele’ zorgmedewerker of een jubilerende juf? Met een journalistieke opleiding op zak wil je toch minstens voor de Volkskrant of voor de LINDA werken?
In het begin had ik nog weleens de neiging om in de verdediging te schieten als mensen de streekkrant in deze regio het ‘âld wiif’ noemden, maar tegelijkertijd kreeg ik van lezers meer waardering dan ooit voor mijn verhalen in de krant. Van de bakker tot de slager en de burgemeester die je tegenkomt in de supermarkt.
Ook uit de enquête die we onlangs hielden onder lezers blijkt dat de Westereender zeer gewaardeerd wordt. We kregen teveel leuke reacties van lezers om allemaal te noemen, maar deze sprong er voor mij uit: ‘Ik ben niet een echte krantenlezer, maar de Westereender lees ik van A tot Z. Wat je in andere kranten voorbij ziet komen, heb je vaak ook al op Facebook gelezen en dat is met de verhalen uit de Westereender niet zo.’
Juist de exclusieve verhalen over mensen uit de buurt spreken lezers aan en in deze coronatijd is ‘lokaal consumeren’ weer helemaal populair. Dat merken we ook bij de Westereender. Daar waar de landelijke kranten en televisieprogramma’s Diederik Gommers en Ernst Kuipers spreken over de coronacrisis, praten wij met Mellie van het Suyderhuys en Yolanda van de Buurtkamer. En reken maar dat zij daar later op straat op worden aangesproken: ,,Ik ha dy sjoen yn ‘e krante…’’.
Dat is de kracht van het lokale. Ik ben ervan overtuigd dat de lokale kwaliteitskrant meer leeft dan ooit tevoren. Dus, als iemand mij nu vraagt of ik voor het lokale sufferdje schrijf zal ik dat volmondig beamen. Want ik ben er trots op.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender februari 2021
Voor mij was het een bewuste keuze om te schrijven voor de lokale krant. Bijzondere verhalen over ‘gewone’ mensen. Maar zo dacht niet iedereen erover. Want welke journalist wil er nou ‘stoffige stukjes’ tikken over een ‘simpele’ zorgmedewerker of een jubilerende juf? Met een journalistieke opleiding op zak wil je toch minstens voor de Volkskrant of voor de LINDA werken?
In het begin had ik nog weleens de neiging om in de verdediging te schieten als mensen de streekkrant in deze regio het ‘âld wiif’ noemden, maar tegelijkertijd kreeg ik van lezers meer waardering dan ooit voor mijn verhalen in de krant. Van de bakker tot de slager en de burgemeester die je tegenkomt in de supermarkt.
Ook uit de enquête die we onlangs hielden onder lezers blijkt dat de Westereender zeer gewaardeerd wordt. We kregen teveel leuke reacties van lezers om allemaal te noemen, maar deze sprong er voor mij uit: ‘Ik ben niet een echte krantenlezer, maar de Westereender lees ik van A tot Z. Wat je in andere kranten voorbij ziet komen, heb je vaak ook al op Facebook gelezen en dat is met de verhalen uit de Westereender niet zo.’
Juist de exclusieve verhalen over mensen uit de buurt spreken lezers aan en in deze coronatijd is ‘lokaal consumeren’ weer helemaal populair. Dat merken we ook bij de Westereender. Daar waar de landelijke kranten en televisieprogramma’s Diederik Gommers en Ernst Kuipers spreken over de coronacrisis, praten wij met Mellie van het Suyderhuys en Yolanda van de Buurtkamer. En reken maar dat zij daar later op straat op worden aangesproken: ,,Ik ha dy sjoen yn ‘e krante…’’.
Dat is de kracht van het lokale. Ik ben ervan overtuigd dat de lokale kwaliteitskrant meer leeft dan ooit tevoren. Dus, als iemand mij nu vraagt of ik voor het lokale sufferdje schrijf zal ik dat volmondig beamen. Want ik ben er trots op.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender februari 2021
10 februari 2021