Nooit meer uitslapen
‘Tot de geboorte van ons eerste kind was ik er heilig van overtuigd dat ik acht uur slaap per nacht nodig had. Dat was het eerste waanidee waar onze dochter me van afhielp.’ Zo schrijft journalist Ewoud Sanders in zijn boek ‘Nooit meer uitslapen’.
Ik kreeg het boek tijdens mijn eerste zwangerschap, vijf jaar geleden. En ik begrijp nu precies wat de auteur bedoelt. Of eigenlijk begreep ik dat al vanaf de eerste week met gebroken nachten. Die kraamtijd nam ik nog op de koop toe. Je weet van tevoren dat je weinig slaap zult krijgen. Maar die jaren erna. Die breken je op een gegeven moment op. Als iemand mij vraagt wat ik het ‘zwaarste’ vind aan kinderen noem ik als eerste: het slaapgebrek.
Het schijnt dus zo te zijn dat er kinderen zijn die wél uitslapen. Vol trots vertellen hun ouders: ‘ús bern sliepe tot njoggen oere út’. !#$$%#%^&@$@#^$#^#$%#$%
Utsliepe
Zelf ben ik ook een ochtendmens, maar half zes of zes uur vind ik wel heel erg ochtend. Als de ‘zeven’ er maar in zit zeggen mijn man en ik vaak tegen elkaar. De oudste houdt zich daar sinds kort aardig aan, maar de eerste keer dat de jongste ook maar in de buurt van ‘de zeven’ is gekomen, moet nog komen. ’s Avonds is ze hartstikke moe en elke keer als ik haar instop zeg ik tegen haar: Moarn mar lekker útsliepe!
Nu de oudste vijf jaar is en de jongste drie weet ik het zeker. Ik heb niet veel slaap nodig. Ik slaap al jaren ongeveer vijf/zes uren per nacht en ik functioneer nog steeds. Soms heb ik even een ‘instortmoment’ en dan haal ik slaap in, door ’s avonds tegelijk met de kinderen naar bed te gaan. Dan kan ik er weer tegenaan.
Het dieptepunt was tijdens onze vakantie in Denemarken vorig jaar. Onze jongste werd steevast half zes wakker en riep ons dan, heel luid. Omdat we niet wilden dat de oudste – die haar slaap soms hard nodig heeft – ook zo vroeg wakker zou zijn haalden we haar uit bed en gingen we met haar in de kinderwagen wandelen. Elke ochtend. Om de beurt. Half zes. We wandelden dan naar het kasteel, vlakbij onze camping en zagen de zon opkomen. We liepen langs de bakker, die nog niet open was.
Zonder kinderen
Op dat soort momenten denk ik nog wel eens terug aan de tijd dat we nog geen kinderen hadden en samen reizen maakten. ‘s Ochtends lekker een boek lezen in bed, daarna uitgebreid ontbijten en met de auto op pad om het land te verkennen. Of aan de tijd dat we op zondagochtend in bed konden blijven liggen om onze favoriete serie te kijken. Of bij de keukentafel rustig de krant zaten te lezen met warme koffie erbij. Ik zou onze kinderen voor geen goud willen missen, maar soms verlang ik terug naar die tijd.
Vanochtend was het ook weer raak. Ik lag nog heerlijk te slapen toen ik de deur van onze slaapkamer open hoorde gaan. Ik keek op de klok: 5.00 uur. Ik knipte het licht op mijn nachtkastje aan en keek recht in de stralende ogen van onze jongste dochter Anouk die enthousiast riep: ,,Mem, ik ha útsljipt!’’
Klasina van der Werf
Bron: www.heitenmem.nl
Ik kreeg het boek tijdens mijn eerste zwangerschap, vijf jaar geleden. En ik begrijp nu precies wat de auteur bedoelt. Of eigenlijk begreep ik dat al vanaf de eerste week met gebroken nachten. Die kraamtijd nam ik nog op de koop toe. Je weet van tevoren dat je weinig slaap zult krijgen. Maar die jaren erna. Die breken je op een gegeven moment op. Als iemand mij vraagt wat ik het ‘zwaarste’ vind aan kinderen noem ik als eerste: het slaapgebrek.
Het schijnt dus zo te zijn dat er kinderen zijn die wél uitslapen. Vol trots vertellen hun ouders: ‘ús bern sliepe tot njoggen oere út’. !#$$%#%^&@$@#^$#^#$%#$%
Utsliepe
Zelf ben ik ook een ochtendmens, maar half zes of zes uur vind ik wel heel erg ochtend. Als de ‘zeven’ er maar in zit zeggen mijn man en ik vaak tegen elkaar. De oudste houdt zich daar sinds kort aardig aan, maar de eerste keer dat de jongste ook maar in de buurt van ‘de zeven’ is gekomen, moet nog komen. ’s Avonds is ze hartstikke moe en elke keer als ik haar instop zeg ik tegen haar: Moarn mar lekker útsliepe!
Nu de oudste vijf jaar is en de jongste drie weet ik het zeker. Ik heb niet veel slaap nodig. Ik slaap al jaren ongeveer vijf/zes uren per nacht en ik functioneer nog steeds. Soms heb ik even een ‘instortmoment’ en dan haal ik slaap in, door ’s avonds tegelijk met de kinderen naar bed te gaan. Dan kan ik er weer tegenaan.
Het dieptepunt was tijdens onze vakantie in Denemarken vorig jaar. Onze jongste werd steevast half zes wakker en riep ons dan, heel luid. Omdat we niet wilden dat de oudste – die haar slaap soms hard nodig heeft – ook zo vroeg wakker zou zijn haalden we haar uit bed en gingen we met haar in de kinderwagen wandelen. Elke ochtend. Om de beurt. Half zes. We wandelden dan naar het kasteel, vlakbij onze camping en zagen de zon opkomen. We liepen langs de bakker, die nog niet open was.
Zonder kinderen
Op dat soort momenten denk ik nog wel eens terug aan de tijd dat we nog geen kinderen hadden en samen reizen maakten. ‘s Ochtends lekker een boek lezen in bed, daarna uitgebreid ontbijten en met de auto op pad om het land te verkennen. Of aan de tijd dat we op zondagochtend in bed konden blijven liggen om onze favoriete serie te kijken. Of bij de keukentafel rustig de krant zaten te lezen met warme koffie erbij. Ik zou onze kinderen voor geen goud willen missen, maar soms verlang ik terug naar die tijd.
Vanochtend was het ook weer raak. Ik lag nog heerlijk te slapen toen ik de deur van onze slaapkamer open hoorde gaan. Ik keek op de klok: 5.00 uur. Ik knipte het licht op mijn nachtkastje aan en keek recht in de stralende ogen van onze jongste dochter Anouk die enthousiast riep: ,,Mem, ik ha útsljipt!’’
Klasina van der Werf
Bron: www.heitenmem.nl
5 december 2016