Normaal (?)
De kinderen zijn sinds deze week weer naar school. Zou alles nu weer een beetje normaal worden? Ik had goede hoop voor de meivakantie. Maar de praktijk is anders.
Woensdagochtend mocht de jongste van zes jaar voor het eerst weer naar school. Ze had er zin in, maar liep een beetje onzeker het plein op. Op het hek stond een groot bord met de regels erop. Eén van de regels is dat ouders het plein niet mogen betreden. Vanaf een afstandje stond ik te kijken hoe de juf de route wees die kinderen moeten lopen. Gelukkig ontbraken de rood-witte linten.
Die linten zie je namelijk om de haverklap in het straatbeeld verschijnen en ik kan er maar niet aan wennen. Net zoals ik niet kan wennen aan al die bordjes op de ramen van de winkels waarop staat dat er maximaal 2 of 3 klanten naar binnen mogen. Of die geel met zwarte tape op de vloeren met anderhalve meter ertussen. En dan hebben we het nog niet eens over de desinfecterende middelen gehad die je moet gebruiken voordat je een winkel instapt.
Begrijp me goed, ik snap dat dit ‘het nieuwe normaal’ is, ik weet dat we dit doen om dat akelige virus onder controle te krijgen en ik probeer me zo goed mogelijk aan de regels houden. Maar toch… We leven nu twee maanden in coronatijd en hoewel sommige dingen al ‘gewoon’ worden vind ik het nog steeds niet normaal.
Mijn droom? Ik zou mijn vader willen feliciteren als hij jarig is, ik zou door de supermarkt willen lopen zonder dat mensen opzij springen als je te dicht bij ze komt, ik zou met mijn vriendinnen willen afspreken zonder bang te zijn dat we het risico lopen op een boete. Ik hoop dat er weer een tijd komt dat mijn man zenuwachtig is voor een wedstrijd van Cambuur in plaats van voor een rechtszaak op tv over eventuele promotie van ‘zijn’ club.
Ik zou mensen willen interviewen zonder anderhalve meter afstand ertussen. Ik kijk uit naar de dag dat onze kinderen weer tegelijk naar school mogen en dat ze gewoon bij beppe op schoot kunnen springen zonder dat iedereen verschrikt opkijkt. En mijn liefste wens op dit moment: ik zou zaterdag graag vol trots langs de kant willen zitten als onze jongste dochter moet afzwemmen.
Ik verlang naar het ‘oude’ normaal.
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Woensdagochtend mocht de jongste van zes jaar voor het eerst weer naar school. Ze had er zin in, maar liep een beetje onzeker het plein op. Op het hek stond een groot bord met de regels erop. Eén van de regels is dat ouders het plein niet mogen betreden. Vanaf een afstandje stond ik te kijken hoe de juf de route wees die kinderen moeten lopen. Gelukkig ontbraken de rood-witte linten.
Die linten zie je namelijk om de haverklap in het straatbeeld verschijnen en ik kan er maar niet aan wennen. Net zoals ik niet kan wennen aan al die bordjes op de ramen van de winkels waarop staat dat er maximaal 2 of 3 klanten naar binnen mogen. Of die geel met zwarte tape op de vloeren met anderhalve meter ertussen. En dan hebben we het nog niet eens over de desinfecterende middelen gehad die je moet gebruiken voordat je een winkel instapt.
Begrijp me goed, ik snap dat dit ‘het nieuwe normaal’ is, ik weet dat we dit doen om dat akelige virus onder controle te krijgen en ik probeer me zo goed mogelijk aan de regels houden. Maar toch… We leven nu twee maanden in coronatijd en hoewel sommige dingen al ‘gewoon’ worden vind ik het nog steeds niet normaal.
Mijn droom? Ik zou mijn vader willen feliciteren als hij jarig is, ik zou door de supermarkt willen lopen zonder dat mensen opzij springen als je te dicht bij ze komt, ik zou met mijn vriendinnen willen afspreken zonder bang te zijn dat we het risico lopen op een boete. Ik hoop dat er weer een tijd komt dat mijn man zenuwachtig is voor een wedstrijd van Cambuur in plaats van voor een rechtszaak op tv over eventuele promotie van ‘zijn’ club.
Ik zou mensen willen interviewen zonder anderhalve meter afstand ertussen. Ik kijk uit naar de dag dat onze kinderen weer tegelijk naar school mogen en dat ze gewoon bij beppe op schoot kunnen springen zonder dat iedereen verschrikt opkijkt. En mijn liefste wens op dit moment: ik zou zaterdag graag vol trots langs de kant willen zitten als onze jongste dochter moet afzwemmen.
Ik verlang naar het ‘oude’ normaal.
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
15 mei 2020