Ouderwets gezellig

Voor de meesten zal het even wennen zijn dat ze aan huis gekluisterd zijn om verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Er is alleen één persoon van wie ik weet dat hij dat helemaal niet erg vindt. Alex Bouma, voormalig persfotograaf in Noardeast-Fryslân. 

Alex is inmiddels 71 jaar, woont in Sibrandahûs, is al een aantal jaren met pensioen en noemt zichzelf sindsdien ‘beroepskluizenaar’. ’s Winters zit hij in zijn ‘hoekje’ op de bank, leest de krant, drinkt koffie en bezoekt op zondags de concerten in de Kloosterkapel naast zijn woning. Zodra de zon begint te schijnen verplaatst hij zijn activiteiten naar zijn hinghok op het erf vanwaar hij een prachtig uitzicht heeft over de weilanden.

Alleen als het noodzakelijk is verlaat Alex zijn stekje, bijvoorbeeld voor de wekelijkse boodschappen. Ook daar heeft hij zijn vaste adresjes voor, want – zoals veel kleine ondernemers weten – hij blijft ‘zijn’ winkels trouw. ‘Minsken as Alex skuorre ús der trochhinne’, heeft de groetenman uit Dokkum weleens tegen mij verteld. Als oud-collega bezoek ik Alex één keer per jaar. Dan praten we elkaar onder andere bij over de ontwikkelingen bij de krant.

Tijdens verjaardagen krijg ik tegenwoordig bijna alleen nog maar appjes of felicitaties via Facebook, maar er is altijd één persoon die ’s ochtends om stipt negen uur belt: Alex. In deze coronacrisis dacht ik aan Alex. Hoe zou hij deze tijd ervaren? Ik besloot hem te bellen. Terwijl de meeste mensen in een dip zitten kreeg ik een vrolijke Alex aan de lijn. Hij bekijkt het gedrag van de mensen vanuit zijn visie vanaf een afstandje en kwam tot de volgende conclusie:

,,Der binne trije soarten minsken: leave minsken, gekken en grutte gekken.’’ Met die laatste groep doelde hij op de hamsteraars in de supermarkten. De eerste groep zijn ongetwijfeld de mensen uit de zorg en wie de mensen uit de middelste groep zijn weet ik niet. Misschien ik zelf wel, dacht ik later toen we de verbinding hadden verbroken. Alex had het er namelijk ook over dat het virus in Nederland is gekomen door de mensen die van ‘funreizen’ houden. En hij sprak zijn verbazing uit over mensen op social media, waar hij niet aan meedoet en waardoor zijn leven naar eigen zeggen ouderwets gezellig is.

Ik begin steeds beter te begrijpen wat hij daarmee bedoelt. Vooral nu we op ons eigen huis en gezin zijn aangewezen. Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat ik even niet meer hoef te rennen, te vliegen en te draven. ’s Ochtends geen ochtendspits omdat de kinderen snel naar school moeten, ’s avonds geen vergaderingen en de interviews die ik overdag doe zijn allemaal telefonisch. Ik merk nu pas dat we het wel heel druk hadden waardoor we geen oog hadden voor de kleine dingen. Zoals genieten van de rust met een krant in de zon en een lekker kopje koffie erbij. Voor de zon hoef je volgens Alex niet naar het buitenland. Die is hier precies hetzelfde.
‘In saai bestean kin hiel ryk wêze’, zo sloot Alex ons telefoongesprek af. Die zin zal ik proberen te onthouden, ook als deze coronatijd voorbij is. Net als Alex heb ik nu ook iets ontdekt, namelijk dat er vier soorten mensen zijn: leave minsken, gekken, grutte gekken…én Alex!

Klasina van der Werf

Bron: De Westereender, april 2020

10 april 2020