Vaderdag
Vroeger, als klein meisje, wilde ik ‘later’ met mijn vader trouwen. Niet omdat hij sterk, stoer of een held was, maar gewoon omdat hij mijn vader was. Hij regelde leuke uitjes voor het gezin, bijvoorbeeld naar het bos en zat vaak met zijn neus in de reisboekjes om de vakanties te plannen. O ja, en hij kon heel goed bitterballen bakken, daarom noemden we hem soms ‘Sjoerd bitterbal’. Geïnspireerd door de man van de snackbar in het dorp, die ‘Tjeerd patat’ heet.
Als puber vond ik mijn vader best wel irritant. Zijn goedbedoelde adviezen sloeg ik meestal in de wind. Pas na mijn studietijd ontdekte ik dat we best wel veel overeenkomsten hebben. Allebei een beetje chaotisch, dezelfde woordgrapjes, een knorgeluid als we lachen, maar ook een liefde voor schrijven en organiseren. ‘Papa’ van Stef Bos was toen al ons favoriete lied en nog steeds raakt het nummer mij. Misschien wel omdat ik steeds meer besef hoe waardevol het is dat ik mijn vader al zo lang ken.
Tijdens het schrijven van het boek over de Tweede Wereldoorlog groeide dat besef nog meer. Ik interviewde voor dat verhaal Lineke, de dochter van dokter en verzetsstrijder Jarl Ruinen uit Ee. Zij heeft haar vader haar hele leven gemist. Zij herinnert haar vader als een hele lieve man, die haar hielp om haar pop een prik te geven als die ziek was en die haar geruststelde toen ze per ongeluk een elastiekje had doorgeslikt. Zij zat waarschijnlijk nog in de fase dat ze met haar vader wilde trouwen, toen hij werd doodgeschoten.
‘Wat zullen we heit geven voor Vaderdag?’, appte mijn zus vorige week. De laatste jaren gaven we al geen sokken of aftershave meer cadeau, maar een uitje. Als gezin (zonder aanhang en kinderen) gingen we dan naar het theater of naar het Fries Museum, maar vorig jaar kon dat vanwege corona niet doorgaan. ‘We kunnen ook gewoon op bezoek gaan, bij hun thuis’, appte mijn andere zus. ‘Ja, dat doen we’, stuurde ik meteen terug.
Want eigenlijk maakt het helemaal niks uit wát we gaan doen. Het klinkt zo cliché, maar het gaat er om dat we op Vaderdag samen kunnen zijn. Gewoon gezellig bijkletsen, of praten over vroeger onder het genot van een hapje en een drankje. En, wie weet… met bitterballen.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender juni 2021
Als puber vond ik mijn vader best wel irritant. Zijn goedbedoelde adviezen sloeg ik meestal in de wind. Pas na mijn studietijd ontdekte ik dat we best wel veel overeenkomsten hebben. Allebei een beetje chaotisch, dezelfde woordgrapjes, een knorgeluid als we lachen, maar ook een liefde voor schrijven en organiseren. ‘Papa’ van Stef Bos was toen al ons favoriete lied en nog steeds raakt het nummer mij. Misschien wel omdat ik steeds meer besef hoe waardevol het is dat ik mijn vader al zo lang ken.
Tijdens het schrijven van het boek over de Tweede Wereldoorlog groeide dat besef nog meer. Ik interviewde voor dat verhaal Lineke, de dochter van dokter en verzetsstrijder Jarl Ruinen uit Ee. Zij heeft haar vader haar hele leven gemist. Zij herinnert haar vader als een hele lieve man, die haar hielp om haar pop een prik te geven als die ziek was en die haar geruststelde toen ze per ongeluk een elastiekje had doorgeslikt. Zij zat waarschijnlijk nog in de fase dat ze met haar vader wilde trouwen, toen hij werd doodgeschoten.
‘Wat zullen we heit geven voor Vaderdag?’, appte mijn zus vorige week. De laatste jaren gaven we al geen sokken of aftershave meer cadeau, maar een uitje. Als gezin (zonder aanhang en kinderen) gingen we dan naar het theater of naar het Fries Museum, maar vorig jaar kon dat vanwege corona niet doorgaan. ‘We kunnen ook gewoon op bezoek gaan, bij hun thuis’, appte mijn andere zus. ‘Ja, dat doen we’, stuurde ik meteen terug.
Want eigenlijk maakt het helemaal niks uit wát we gaan doen. Het klinkt zo cliché, maar het gaat er om dat we op Vaderdag samen kunnen zijn. Gewoon gezellig bijkletsen, of praten over vroeger onder het genot van een hapje en een drankje. En, wie weet… met bitterballen.
Klasina van der Werf
Bron: Westereender juni 2021
20 juni 2021