Verhalen

Hoe krijgen jullie die krant elke keer weer vol? En hoe komen jullie aan al die onderwerpen voor verhalen, word mij weleens gevraagd. Als redactie van De Westereender zijn we altijd op zoek naar bijzondere verhalen voor deze krant. ‘Het nieuws ligt op straat’, wordt er vaak gezegd en voor een groot deel is dat ook wel waar. Je moet er alleen wel een antenne voor hebben en die antenne moet ook nog aan staan.

Zelf haal ik inspiratie uit verjaardagsfeesten, een bezoek aan mijn ouders of een personeelsuitje, zoals laatst bij het bedrijvencentrum de Krúshoeke in Damwâld. Misschien irritant voor de mensen met wie ik praat, maar ik zie overal een verhaal in. Nieuwsberichten uit de media kunnen ook een bron van inspiratie zijn. En dan bedoel ik niet het wereldnieuws voorop de krant of de politieke artikelen, maar juist de korte berichten waarvoor je verder moet bladeren of scrollen.

Zo stond er veertig jaar gelden een kort bericht in De Feanster met als kop ‘Jongen zwaar gewond’. Een één kolommertje van hooguit twintig regels, meer was het niet. Nu, veertig jaar later, wijden we in deze speciale kersteditie een hele pagina aan het verhaal achter dat korte nieuwsbericht van veertig jaar geleden. Dick Kooy, de man over wie het verhaal gaat, was zelf het meest verbaasd dat ik hem benaderde voor een interview. ‘Mar myn ferhaal is toch hielendal net bysûnder?’

Die opmerking hoor ik vaker. Ook merk ik dat mensen uit deze regio liever niet over zichzelf praten, zoals Lisanne Westerkamp die vanuit Damwâld naar Griekenland reed om daar vluchtelingen in nood te helpen. Zelfs koningin Màxima was geïnteresseerd in haar verhaal, maar Lisanne vond het veel belangrijker om de verhalen over de meiden in het opvanghuis in Athene te vertellen. In De Westereender besteden we juíst aandacht aan Lisanne, omdat zij een link met onze regio heeft. En omdat ze een verhaal heeft.

Net als Pieter Bos uit Buitenpost, die misschien niet net als Andries Noppert keeper van het Nederlands elftal is, maar minstens zo’n indrukwekkend verhaal heeft. Of de jonge mantelzorgers Femke en Eveline die hun eenzaamheid overwonnen mede dankzij het maatjesproject van Fawaka. Of Sipke Sangers die zich ergert aan zwerfafval en alle troep vrijwillig opruimt. Of Theo en Jinke de Jong die De Westereen verlieten om kinderen in Zuid-Afrika te helpen. Of Sandra en Henk Buitenhuis die twee keer per jaar naar Londen gaan om kleding, dekens en eten aan daklozen te geven.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Zelfs een kerstkrant van 64 pagina’s is niet dik genoeg om alle verhalen te vertellen. ‘Mar myn ferhaal is toch hielendal net bysûnder?’ Ik denk terug aan de woorden van Dick. Hij werd op zijn achttiende afgekeurd en vertelde wat dit voor hem betekende. Ik ken hem al een paar jaar, maar wist dit niet. Door zijn verhaal besef ik pas echt hoe erg het voor mensen moet zijn als ze het label ‘afgekeurd’ krijgen.

Het is altijd makkelijk om te oordelen over een ander, maar wat weten wij echt van elkaar? Misschien is het een idee om dat tijdens de kerstdagen eens uit te zoeken. Want voor bijzondere verhalen hoef je echt niet ver te reizen. Sterker nog, ik heb al heel veel mooie verhalen mogen vastleggen, maar de allerbelangrijkste verhalen vind ik gewoon thuis.

Klasina van der Werf
 

21 december 2022