Vrienden
Ik heb meer dan honderd vrienden. Tenminste, op Facebook. Dat schijnt niet eens veel te zijn. Ik las laatst dat 130 vrienden ‘normaal’ is. De dochter van mijn collega heeft zelfs meer dan 2800.
Voor de lezers die niet weten wat Facebook is, dat is een sociaal netwerk via Internet. Je kunt er vrienden maken, contacten onderhouden en ‘vertellen’ wat je zoal bezighoudt. Daardoor hoef je niet meer zo vaak te bellen of af te spreken, heel sociaal.
Ik kan mijn vrienden op Facebook onderverdelen in verschillende groepen. Zo zijn er mensen die ik ken van vroeger, maar met wie het contact is verwaterd. Oude klasgenoten bijvoorbeeld. Overigens erg leuk om te horen hoe het nu met ze gaat, wat voor werk ze doen, of ze getrouwd zijn of kinderen hebben.
Daarna komen de oud-collega’s, neven en nichten die je één keer per jaar ziet op beppe haar verjaardag en vriendinnen met wie je af en toe eens wat afspreekt.
Mijn huidige collega’s staan eigenlijk best hoog op mijn vriendenlijst omdat ik hen bijna het vaakst zie van iedereen. Zonder elkaar echt goed te kennen, deel je best veel met elkaar.
Dan pas komen we bij het rijtje ‘goede vrienden’. Eerlijk gezegd zijn die van mij op twee handen te tellen en dan reken ik mijn zussen mee, want als er iets is staan zij voor me klaar. Het hoogst op mijn vriendenlijstje van Facebook staan denk ik toch mijn ouders.
Best modern dat zij aan dit hippe netwerk meedoen, al snappen ze volgens mij nog niet helemaal hoe het werkt. Zo staat er op hun pagina bij gestudeerd ‘nee’, bij algemene informatie ‘wij wensen iedereen prettige kerstdagen’ en aan het vriendenaantal (13) te zien, weten ze niet dat ze zelf ook vrienden kunnen toevoegen.
Misschien moet ik ze dat toch nog maar eens uitleggen. Aan de andere kant, dertien vrienden, is dat zo weinig? Eigenlijk heb ik maar twee echte dikke vrienden. En die staan niet eens op Facebook, maar zitten ’s avonds bij mij thuis op de bank!
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 17 februari 2012
Voor de lezers die niet weten wat Facebook is, dat is een sociaal netwerk via Internet. Je kunt er vrienden maken, contacten onderhouden en ‘vertellen’ wat je zoal bezighoudt. Daardoor hoef je niet meer zo vaak te bellen of af te spreken, heel sociaal.
Ik kan mijn vrienden op Facebook onderverdelen in verschillende groepen. Zo zijn er mensen die ik ken van vroeger, maar met wie het contact is verwaterd. Oude klasgenoten bijvoorbeeld. Overigens erg leuk om te horen hoe het nu met ze gaat, wat voor werk ze doen, of ze getrouwd zijn of kinderen hebben.
Daarna komen de oud-collega’s, neven en nichten die je één keer per jaar ziet op beppe haar verjaardag en vriendinnen met wie je af en toe eens wat afspreekt.
Mijn huidige collega’s staan eigenlijk best hoog op mijn vriendenlijst omdat ik hen bijna het vaakst zie van iedereen. Zonder elkaar echt goed te kennen, deel je best veel met elkaar.
Dan pas komen we bij het rijtje ‘goede vrienden’. Eerlijk gezegd zijn die van mij op twee handen te tellen en dan reken ik mijn zussen mee, want als er iets is staan zij voor me klaar. Het hoogst op mijn vriendenlijstje van Facebook staan denk ik toch mijn ouders.
Best modern dat zij aan dit hippe netwerk meedoen, al snappen ze volgens mij nog niet helemaal hoe het werkt. Zo staat er op hun pagina bij gestudeerd ‘nee’, bij algemene informatie ‘wij wensen iedereen prettige kerstdagen’ en aan het vriendenaantal (13) te zien, weten ze niet dat ze zelf ook vrienden kunnen toevoegen.
Misschien moet ik ze dat toch nog maar eens uitleggen. Aan de andere kant, dertien vrienden, is dat zo weinig? Eigenlijk heb ik maar twee echte dikke vrienden. En die staan niet eens op Facebook, maar zitten ’s avonds bij mij thuis op de bank!
Klasina van der Werf
Bron: Nieuwsblad Noordoost-Friesland, 17 februari 2012
17 februari 2012