We hebben een dip
Het is alweer de vierde week dat we ‘in quarantaine’ zitten. Misschien is er nog niet helemaal sprake van een ‘lockdown’, maar zo voelt het hier wel op de boerderij in de middle of nowhere. We genieten nu extra van de mooie natuur om ons heen, de lammetjes die in het weiland naast ons zijn geboren, de tientallen zwanen aan de andere kant van het huis, de paarden, de koeien, de vogels die ons ’s ochtends wakker zingen. En toch… hadden we gisteren allemaal even een dip.
De druppel
Tot nu toe ging het onze dochters best goed af met huiswerk maken. ’s Ochtends taal en rekenen, ’s middags spelen, dat is onze regel. Maar gisterochtend hingen ze allebei als een zoutzak aan tafel. De ene kon maar niet op gang komen, de ander raffelde haar werk juist slordig af. Ik moest eigenlijk nog een mail versturen – maar de laptop was bezet – en Johan zat in de werkkamer naast ons telefonisch te vergaderen. De kop thee die omviel was letterlijk de druppel. Ik werd boos, de kinderen huilen en Johan kon zijn collega’s bijna niet meer verstaan…
Terug naar normaal
,,We zitten even in een dip’’, zei ik even later tegen de kinderen nadat ik alles had opgeruimd, de meiden weer rustig waren en Johan tussen zijn gesprekken door even een kop koffie had gehaald. Het is ook niet zo gek als je hele dagen op elkaars lip zit. Ik mis de momentjes voor mezelf ook. Het enige moment dat ik nog voor mezelf heb is als ik op de wc zit en zelfs dan hoor ik de kinderen op de achtergrond nog vaak ‘mem’ roepen. En dan hebben wij ook nog geluk dat we in Friesland wonen en niet op een kamer midden in de drukke stad. Eigenlijk hebben wij helemaal niks te klagen. Het probleem is denk ik dat we niet weten wanneer alles weer normaal wordt. De strenge corona-maatregelen kwamen plotseling op ons pad, maar zo snel zullen ze niet weer verdwijnen. Rutte bevestigde dat gisteren in zijn toespraak: ‘Terug naar normaal is een zaak van de lange adem’.
Geen afscheid
De reden dat we zoveel mogelijk thuisblijven werd deze week wel weer even heel duidelijk gemaakt toen we van onze buurman hoorden dat hij op begrafenis was geweest van iemand die aan Corona was overleden. Het ergste van deze verhalen vind ik dat naasten bijna geen afscheid kunnen nemen van de coronapatiënten. ,,Juist nu zou ik een arm om je heen willen slaan’’, zingt Snelle samen met Davina Michelle in ’17 miljoen mensen’. Bij ons thuis is dit nu de tophit en ik moet elke keer glimlachen als ik onze dochter van 8 hoor zingen dat alles op televisie nu zo beladen is…
Houd vol
Het Paasweekend is een goede reden om de vrolijkheid er na onze dip weer een beetje in te brengen. Alsof de minister-president het aanvoelt horen we hem ’s avonds zeggen: ‘Vier Pasen thuis en houd vol’. Dat gaan we doen, compleet met paastaart, – ontbijt en een zoektocht naar paaseieren. We moeten nog even volhouden. Anders is alles voor niets geweest.
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
De druppel
Tot nu toe ging het onze dochters best goed af met huiswerk maken. ’s Ochtends taal en rekenen, ’s middags spelen, dat is onze regel. Maar gisterochtend hingen ze allebei als een zoutzak aan tafel. De ene kon maar niet op gang komen, de ander raffelde haar werk juist slordig af. Ik moest eigenlijk nog een mail versturen – maar de laptop was bezet – en Johan zat in de werkkamer naast ons telefonisch te vergaderen. De kop thee die omviel was letterlijk de druppel. Ik werd boos, de kinderen huilen en Johan kon zijn collega’s bijna niet meer verstaan…
Terug naar normaal
,,We zitten even in een dip’’, zei ik even later tegen de kinderen nadat ik alles had opgeruimd, de meiden weer rustig waren en Johan tussen zijn gesprekken door even een kop koffie had gehaald. Het is ook niet zo gek als je hele dagen op elkaars lip zit. Ik mis de momentjes voor mezelf ook. Het enige moment dat ik nog voor mezelf heb is als ik op de wc zit en zelfs dan hoor ik de kinderen op de achtergrond nog vaak ‘mem’ roepen. En dan hebben wij ook nog geluk dat we in Friesland wonen en niet op een kamer midden in de drukke stad. Eigenlijk hebben wij helemaal niks te klagen. Het probleem is denk ik dat we niet weten wanneer alles weer normaal wordt. De strenge corona-maatregelen kwamen plotseling op ons pad, maar zo snel zullen ze niet weer verdwijnen. Rutte bevestigde dat gisteren in zijn toespraak: ‘Terug naar normaal is een zaak van de lange adem’.
Geen afscheid
De reden dat we zoveel mogelijk thuisblijven werd deze week wel weer even heel duidelijk gemaakt toen we van onze buurman hoorden dat hij op begrafenis was geweest van iemand die aan Corona was overleden. Het ergste van deze verhalen vind ik dat naasten bijna geen afscheid kunnen nemen van de coronapatiënten. ,,Juist nu zou ik een arm om je heen willen slaan’’, zingt Snelle samen met Davina Michelle in ’17 miljoen mensen’. Bij ons thuis is dit nu de tophit en ik moet elke keer glimlachen als ik onze dochter van 8 hoor zingen dat alles op televisie nu zo beladen is…
Houd vol
Het Paasweekend is een goede reden om de vrolijkheid er na onze dip weer een beetje in te brengen. Alsof de minister-president het aanvoelt horen we hem ’s avonds zeggen: ‘Vier Pasen thuis en houd vol’. Dat gaan we doen, compleet met paastaart, – ontbijt en een zoektocht naar paaseieren. We moeten nog even volhouden. Anders is alles voor niets geweest.
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
8 april 2020