Weekendje weg in coronatijd
Al ruim voordat de coronaregels waren aangescherpt hadden Johan en ik een weekendje weg gepland. Het is inmiddels traditie dat we twee keer per jaar even weggaan zonder kinderen. Het was nog spannend of het door kon gaan, maar ‘hotels blijven open’, zo kondigde Rutte aan tijdens de laatste persconferentie waar 7,4 miljoen mensen naar hebben gekeken.
Toch zijn er altijd nog mensen die onder een steen leven, zo bleek tijdens ons verblijf in een Van der Valk-hotel in Drenthe. Een man en een vrouw van begin tachtig jaar ploften zaterdag vlak naast ons neer in het restaurant waar alleen hotelgasten op bepaalde tijden mochten eten. Wat is uw kamernummer?, vroeg de serveerster die kort daarvoor onze bestelling had opgenomen. ,,We hebben geen kamer’’, zei de man. ,,Dan mag u hier niet eten, alleen hotelgasten zijn welkom’’, legde de serveerster uit. Het echtpaar begreep er niks van, ze waren ook nog een beetje doof en na een tijdje beenden ze weer weg. ,,Een mooie zaak hier’’, riep de vrouw boos door het restaurant.
Johan en ik keken elkaar een beetje lachend aan. ,,Voor wie doen we dit eigenlijk?’’, vroegen we ons af. Jongeren die moeite hebben met de coronaregels zijn veel in het nieuws. Maar vergeet vooral ook de ouderen niet! De rest van het weekend werden we continue met de neus op de feiten gedrukt. Corona leeft weer meer als ooit tevoren. In het prachtige natuurgebied Dwingelderveld waar we fietsten was het druk (en ja, we waren er zelf ook), rood-witte linten waren weer voor de horecazaken gespannen en zonder mondkapje werd je in de supermarkt of in het hotel raar aangekeken. ,,Waar is uw mondkapje?’’, hoorde ik de mevrouw van het hotel tijdens het ontbijtbuffet tegen één van de gasten zeggen. ,,In mijn broekzak’’, zei de vrouw. En ze liep door. ,,Wilt u het mondkapje opzetten’’, zei de vrouw. Ondanks het feit dat het nog niet verplicht is, werd het dragen van een mondkapje dringend verzocht. ,,Nee ik ga eten’’, antwoordde de vrouw chagrijnig.
En zo beleefden wij ons weekendje weg anders dan anders. Toen we in Damwâld de kinderen bij mijn ouders ophaalden zei mijn vader: ,,Jullie zijn in elk geval langer weggeweest dan Willem-Alexander en Máxima.’’
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Toch zijn er altijd nog mensen die onder een steen leven, zo bleek tijdens ons verblijf in een Van der Valk-hotel in Drenthe. Een man en een vrouw van begin tachtig jaar ploften zaterdag vlak naast ons neer in het restaurant waar alleen hotelgasten op bepaalde tijden mochten eten. Wat is uw kamernummer?, vroeg de serveerster die kort daarvoor onze bestelling had opgenomen. ,,We hebben geen kamer’’, zei de man. ,,Dan mag u hier niet eten, alleen hotelgasten zijn welkom’’, legde de serveerster uit. Het echtpaar begreep er niks van, ze waren ook nog een beetje doof en na een tijdje beenden ze weer weg. ,,Een mooie zaak hier’’, riep de vrouw boos door het restaurant.
Johan en ik keken elkaar een beetje lachend aan. ,,Voor wie doen we dit eigenlijk?’’, vroegen we ons af. Jongeren die moeite hebben met de coronaregels zijn veel in het nieuws. Maar vergeet vooral ook de ouderen niet! De rest van het weekend werden we continue met de neus op de feiten gedrukt. Corona leeft weer meer als ooit tevoren. In het prachtige natuurgebied Dwingelderveld waar we fietsten was het druk (en ja, we waren er zelf ook), rood-witte linten waren weer voor de horecazaken gespannen en zonder mondkapje werd je in de supermarkt of in het hotel raar aangekeken. ,,Waar is uw mondkapje?’’, hoorde ik de mevrouw van het hotel tijdens het ontbijtbuffet tegen één van de gasten zeggen. ,,In mijn broekzak’’, zei de vrouw. En ze liep door. ,,Wilt u het mondkapje opzetten’’, zei de vrouw. Ondanks het feit dat het nog niet verplicht is, werd het dragen van een mondkapje dringend verzocht. ,,Nee ik ga eten’’, antwoordde de vrouw chagrijnig.
En zo beleefden wij ons weekendje weg anders dan anders. Toen we in Damwâld de kinderen bij mijn ouders ophaalden zei mijn vader: ,,Jullie zijn in elk geval langer weggeweest dan Willem-Alexander en Máxima.’’
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
19 oktober 2020