Wij missen school!
Nou dat was me het weekje wel hoor. Best moeilijk, wat die kinderen in groep 3 en 5 al moeten weten. Dat rekenen gaat me nog wel goed af, maar die taal met hakwoorden, zingwoorden en samenstellingen zijn voor mij even wennen. Gelukkig kan onze jongste dochter haarfijn uitleggen hoe het allemaal zit. Toch merk ik dat het enthousiasme bij de kinderen wat afneemt met huiswerk maken. In de eerste week vonden ze het allemaal nog wel leuk om aan de keukentafel te werken en zelf hun tijd een beetje in te delen. Gelukkig was het mooi weer en konden we in de ‘pauzes’ naar buiten, springen op de trampoline. Ik mocht in het midden springen, want dan gingen ze extra hoog. Maar nu, na twee weken, is die lol er ook alweer een beetje af…
Bytsje saai
Vanochtend kwam het hoge woord er uit. Het was nog vroeg toen de jongste dochter bij ons op de slaapkamer kwam. Ze had buikpijn en kroop tussen ons in. De oudste sliep al in de bedstede bij ons op de kamer, want zij had eng gedroomd. Met grote ogen keek Anouk mij aan. Toen kwam het hoge woord er uit: ,,Ik mis skoalle.’’ Vanuit de bedstede viel haar grote zus haar bij. ,,Ik ek, it wurdt allegear in bytsje saai.’’ De verhalen van wat ze allemaal misten kwamen los. De ene wilde haar nieuwe koptelefoon zo graag meenemen naar school, de ander moest haar knutselwerkje nog afmaken. En ze wilden hun klasgenootjes graag weer eens zien. En de juffen. En eerlijk is eerlijk: wij als ouders missen de structuur van school ook. Het concentratieniveau om thuis te werken is tot een dieptepunt gezakt.
Kamperen in coronatijd
Dinsdag horen we of de scholen na 6 april langer sluiten en tot wanneer. Misschien is die onzekerheid nog wel het ergste. Uit pure ellende hebben we de tent opgezet in de tuin. Kamperen in coronatijd, zoals een vriendin het noemde. Zo houden we het nog wel even vol en tussen de ruzietjes door hebben we het best gezellig met z’n allen. We beseffen ook dat we blij mogen zijn dat we thuis kunnen zijn bij de kinderen, in tegenstelling tot mensen die een beroep hebben waarbij ze nu harder nodig zijn dan ooit. En we zijn gezond. Dus eigenlijk hebben we niks te klagen, maar toch…
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
Bytsje saai
Vanochtend kwam het hoge woord er uit. Het was nog vroeg toen de jongste dochter bij ons op de slaapkamer kwam. Ze had buikpijn en kroop tussen ons in. De oudste sliep al in de bedstede bij ons op de kamer, want zij had eng gedroomd. Met grote ogen keek Anouk mij aan. Toen kwam het hoge woord er uit: ,,Ik mis skoalle.’’ Vanuit de bedstede viel haar grote zus haar bij. ,,Ik ek, it wurdt allegear in bytsje saai.’’ De verhalen van wat ze allemaal misten kwamen los. De ene wilde haar nieuwe koptelefoon zo graag meenemen naar school, de ander moest haar knutselwerkje nog afmaken. En ze wilden hun klasgenootjes graag weer eens zien. En de juffen. En eerlijk is eerlijk: wij als ouders missen de structuur van school ook. Het concentratieniveau om thuis te werken is tot een dieptepunt gezakt.
Kamperen in coronatijd
Dinsdag horen we of de scholen na 6 april langer sluiten en tot wanneer. Misschien is die onzekerheid nog wel het ergste. Uit pure ellende hebben we de tent opgezet in de tuin. Kamperen in coronatijd, zoals een vriendin het noemde. Zo houden we het nog wel even vol en tussen de ruzietjes door hebben we het best gezellig met z’n allen. We beseffen ook dat we blij mogen zijn dat we thuis kunnen zijn bij de kinderen, in tegenstelling tot mensen die een beroep hebben waarbij ze nu harder nodig zijn dan ooit. En we zijn gezond. Dus eigenlijk hebben we niks te klagen, maar toch…
Klasina van der Werf
In coronatijd heb ik vanaf het begin een dagboek bijgehouden op mijn eigen website. Dit is één van de columns uit deze serie.
27 maart 2020